Πώς μπορώ να αλλάξω;/ Παγιδευμένος στο κενό

Από Gospel Translations Greek

---

Αναθεώρηση της 19:02, 12 Ιανουαρίου 2012

«Όλοι όσοι παλεύουν με το θυμό τους, ας έρθουν μπροστά. Θα θέλαμε να προσευχηθούμε για σας.»

Ήταν Κυριακή πρωί. Μόλις είχα τελειώσει τη διδασκαλία μου για το θυμό, και ήθελα να δώσω την ευκαιρία στο Άγιο Πνεύμα να λειτουργήσει στις ψυχές των παρευρισκομένων. Όμως δεν μπορούσα να προβλέψω την αντίδραση.

Περίπου είκοσι ταπεινοί πιστοί προχώρησαν μπροστά στην αίθουσα – ένας αριθμός σχετικά μεγάλος για το μέγεθος της εκκλησίας. Και, παρ’όλα αυτά, δεν ήταν ο αριθμός που τράβηξε την προσοχή μου, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι.

Δεκαεννιά από τους είκοσι ήταν μητέρες μικρών παιδιών! (Για τις περισσότερες μητέρες που έχω γνωρίσει, ο θυμός είναι ένας κίνδυνος με τον οποίο έρχονται αντιμέτωπες στη ζωή τους καθημερινά.)

Ως πνευματικός τους πατέρας, ήξερα ότι όλες αυτές οι γυναίκες ήταν σοβαρές και πιστές Χριστιανές. Όμως, αυτό που τις έκανε να έρθουν μπροστά ήταν η έντονη ανησυχία τους για το ότι ένιωθαν παγιδευμένες στο χάσμα – ένα χάσμα ανάμεσα στο βιβλικό πρότυπο της εγκράτειας και στην αποτυχία τους να ανταποκριθούν σ’αυτό το πρότυπο.

Είτε το πρόβλημα είναι ο θυμός, ο φόβος, η ανησυχία ή κάτι πιο συνηθισμένο όπως η τεμπελιά, όλοι έχουμε βιώσει αυτό το χάσμα ανάμεσα σ’αυτό που είμαστε και σ’αυτό που θα έπρεπε να είμαστε. Η Βίβλος λέει ότι είμαστε νέα δημιουργήματα, νέοι νικητές. Και δεν είμαστε μόνο κατακτητές – είμαστε κάτι περισσότερο από κατακτητές (Προς Ρωμαίους 8:37).

Μερικές φορές μάλιστα νιώθουμε έτσι. Πολύ συχνά, ωστόσο, δυσκολευόμαστε να δούμε πέρα από τα όρια μας και τις συνεχείς αποτυχίες μας. Και σ’αυτές τις περιόδους της ζωής μας φαίνεται πάντα ότι ο Ματθαίος στο 5:48 εμφανίζεται για να μας διαφωτίσει: «Ως εκ τούτου, να είστε τέλειοι, όπως ακριβώς είναι τέλειος και ο ουράνιος Πατέρας σας.»

Αναστενάζουμε σιωπηλά και αναλογιζόμαστε, Αυτό δε θα ξανασυμβεί.

Αυτή την πνευματική κατάσταση την ονομάζω «παγίδα του κενού.» Να πώς λειτουργεί: Ως χριστιανοί, όλοι μας έχουμε κάποια γνώση για το τι προσδοκίες έχει ο Θεός από εμάς. Όμως, επιτυγχάνουμε λιγότερα από τα αναμενόμενα. Εκεί ακριβώς δημιουργείται ένα χάσμα ανάμεσα σ’αυτό που ξέρουμε ότι απαιτείται και σ’αυτό που πραγματικά καταφέρνουμε. Αν μεγαλώσει υπερβολικά η απόσταση ανάμεσα σ’αυτά που γνωρίζουμε και σ’αυτά που ζούμε, εύλογα μπορεί να θεωρηθούμε υποκριτές.

Αυτό το χάσμα αποτελεί γεγονός της Χριστιανικής ζωής. Για τους περισσότερους από εμάς, κανένας δε χρειάζεται να μας πει για τις αντιφάσεις μας-όλοι μας τις γνωρίζουμε πολύ καλά. Μια τέτοια επίγνωση θα μας βοηθούσε να παραμείνουμε ταπεινοί και προστατευόμενοι από το Θεό ώστε να επιτύχουμε. Ωστόσο, το χάσμα συχνά προκαλείται επειδή δεν γνωρίζουμε το δόγμα του Αγιασμού. Και επιτρέπουμε σ’αυτό (το χάσμα) να μας καταδικάζει και να σταματάει την πρόοδό μας αντί να αναγνωρίσουμε ότι ο λόγος ύπαρξής του είναι για να μας οδηγήσει προς τα εμπρός με την ένθερμη στήριξη του Χριστού. Παγιδευόμαστε στη σκέψη ότι είμαστε αποτυχημένοι και άχρηστοι...ίσως ούτε καν Χριστιανοί. Μερικοί, μάλιστα, οδηγούνται στην αδράνεια ή στην ανυπακοή. Όσοι πέφτουν σ’αυτήν την παγίδα (και, σε μεγάλο βαθμό, είμαστε όλοι μας) υποφέρουν από απογοήτευση χωρίς λόγο.

Γι’αυτό, μια από τις βασικές μου ευθύνες, ως ιερέας, είναι να βοηθάω τους πιστούς να ξεφύγουν απ’αυτήν την παγίδα. Συχνά λέω στους ανθρώπους, «Δε θα γίνει αμέσως, και είναι σίγουρο ότι θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια, όμως το να βγείτε από την παγίδα δεν είναι καθόλου περίπλοκο. Και πιστέψτε με, αξίζει τον κόπο.»

Ίσως στο παρελθόν έχετε νιώσει εγκλωβισμένοι. Ίσως βρίσκεστε εκεί αυτή τη στιγμή. Αν ισχύει αυτό, είμαστε σίγουροι ότι αυτό το βιβλίο θα σας βοηθήσει να γεφυρώσετε το χάσμα ανάμεσα στο ποιοι θα’πρεπε να είστε εν Χριστώ και ποιοι είστε στην καθημερινή σας ζωή.

Μπορείτε να φανταστείτε τη ζωή σας απαλλαγμένη από αμαρτωλές συνήθειες και εσάς να πορεύεστε προς την αληθινή ευσέβεια; Μια τέτοια ζωή είναι δυνατόν να επιτευχθεί. Και αυτό το βιβλίο γράφτηκε για να σας βοηθήσει και να σας παροτρύνει να αποκτήσετε αυτό το είδος ζωής.

Ανάμεσα στο «Τώρα» και στο «Όχι ακόμα».

Χωρίς αμφιβολία, ένα από τα πιο απογοητευτικά πράγματα στη Χριστιανική ζωή είναι η εμφανής αντίφαση ανάμεσα σ’αυτό που θεωρεί ο Θεός ότι είμαστε και σ’αυτό που εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε από την εμπειρία μας ότι είμαστε. Πάρτε για παράδειγμα τους Κορίνθιους. Σε κάποια στιγμή, ο απόστολος Παύλος τούς διαβεβαίωσε, «Έχετε πλυθεί, έχετε καθαγιαστεί, έχετε δικαιωθεί στο όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και από το Άγιο Πνεύμα του Θεού μας» (Επ. 1 Προς Κορινθ. 6:11). Αυτό ακούγεται σαν ανοικτή – κλειστή υπόθεση, έτσι δεν είναι; Μέχρι που διαβάζετε τη δεύτερη επιστολή του Απ. Παύλου προς αυτή την εκκλησία, στην οποία φαίνεται να λέει σχεδόν το αντίθετο: «Ας εξαγνιστούμε από ο,τιδήποτε μολύνει το σώμα και το πνεύμα, τελειοποιώντας έτσι την αγιότητά μας από σεβασμό προς το Θεό» (2 Προς Κορ. 7:1).

Φαντάζομαι ότι οι Κορίνθιοι μπερδεύτηκαν κάπως. Ήταν καθαγιασμένοι...ή μολυσμένοι; Στην πραγματικότητα, ήταν και τα δύο, όπως είμαστε κι εμείς. Για να σας το εξηγήσω, θα κάνω μια σύντομη παρένθεση.

Η βασιλεία του Θεού συνίσταται και στο «τώρα» και στο «όχι ακόμα». Από μια άποψη, είναι παρούσα, και από μια άλλη, μελλοντική. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ήρθε διακηρύσσοντας και δείχνοντας ότι η βασιλεία (ή η εξουσία) του Θεού έχει διασταυρωθεί με την ανθρώπινη ιστορία. «Αν διώξω τους δαίμονες με το δάχτυλο του Θεού, τότε η βασιλεία του Θεού θα έχει έρθει σε σας» (Κατά Λουκά 11:20). Ωστόσο, η βασιλεία του Θεού δεν έχει φτάσει ακόμα στην πλήρωσή της. Αυτό όμως θα συμβεί μόνο όταν επιστρέψει ο Ιησούς στην εξουσία, όταν κάθε γόνατο υποκλιθεί και κάθε γλώσσα ομολογήσει ότι αυτός είναι ο Κύριος. Μέχρι τότε, χωρίς να αρνούμαστε την τωρινή πραγματικότητα της βασιλείας του Θεού, προσευχόμαστε με θέρμη, «Είθε να έρθει η βασιλεία σου» (Κατά Ματθ. 6:10).

Από αυτή την άποψη, η βασιλεία του Θεού μπορεί να παραλληλιστεί στενά με τις δικές μας ατομικές ζωές. Ο Θεός, μέσα από το υπέροχο έργο της δικαίωσης, διακήρυξε ότι είμαστε δίκαιοι. Η νομική μας υπόσταση μπροστά του έχει αλλάξει. Αυτό το θέμα έχει διευθετηθεί μια για πάντα στο ανώτατο δικαστήριο του ουράνιου βασιλείου. Από αυτή την άποψη της ουράνιας βασιλείας, όμως, η εσωτερική μας μεταμόρφωση είναι μια συνεχής διαδικασία. Η διαδικασία της καθαγίασης με κρατάει απασχολημένο προσωπικά ως Χριστιανό, και επιπλέον μου δίνει πολλή δουλειά ως ιερέα.

Επομένως, λοιπόν, είμαστε νικητές εν Κυρίω ή όχι; Είμαστε νικητές ή ηττημένοι; Ο Oscar Cullmann μάς προτείνει έναν παραλληλισμό με το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που, πιστεύω, μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε αυτή την προφανή αντίφαση. 2

Η ιστορία καταγράφει δύο σημαντικές μέρες προς το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου: τη μέρα της απόβασης στη Νορμανδία (D-Day) και την μέρα της νίκης της Ευρώπης (VE-Day). Η απόβαση έλαβε χώρα στις 6 Ιουνίου του 1944, όταν οι Συμμαχικές Δυνάμεις αποβιβάστηκαν στις ακτές της Νορμανδίας στη Γαλλία. Αυτό αποτέλεσε το σημείο καμπής για τον πόλεμο. Από τη στιγμή που αυτή η αποβίβαση στέφθηκε με επιτυχία, η μοίρα του Χίτλερ ήταν προδιαγεγραμμένη. Ο πόλεμος ουσιαστικά είχε φτάσει στο τέλος του. Ωστόσο, η ολοκληρωτική νίκη στην Ευρώπη (VE- Day) ήρθε στις 7 Μαίου του 1945 όταν οι Γερμανικές δυνάμεις παραδόθηκαν στο Βερολίνο. Αυτό το μεσοδιάστημα των 11 ημερών έχει μείνει στην ιστορία ως μία από τις πιο αιματηρές περιόδους του πολέμου. Άγριες μάχες διεξήχθησαν σε ολόκληρη τη Γαλλία, το Βέλγιο, και τη Γερμανία, και παρόλο που ο εχθρός είχε πληγωθεί θανάσιμα, δεν υποχώρησε αμέσως.

Ο σταυρός ήταν η μέρα της απόβασης (D-Day). Τότε, ο Κύριος Ιησούς Χριστός πέθανε για να σπάσει τα δεσμά της αμαρτίας για χάρη των ανθρώπων. Χάρη στο θάνατο και την ανάστασή του, έχουμε βρει τη δικαίωση. Παρ’όλα αυτά, η τελική νίκη αναμένει την επιστροφή του Χριστού. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ως προς την έκβαση των πραγμάτων. Όμως, πάλι θα βρεθούμε σε αψιμαχίες και μάχες μέχρι ο Κύριος να εμφανιστεί νικητής για να κατατροπώσει οριστικά τις δυνάμεις του σκότους.

Αυτή η διάκριση, αν ληφθεί υπόψη, μπορεί να μας απαλλάξει από μεγάλη απογοήτευση. Η μάχη μαίνεται ακόμα, αλλά ο πόλεμος έχει νικηθεί. Από την πλευρά μας, οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι το έργο του Χριστού έχει ολοκληρωθεί, πράγμα που θα αναπτερώσει το ηθικό μας, καθώς σκοπός μας είναι ο καθαγιασμός μας. Πρέπει, λοιπόν, να σκεφτούμε και να μελετήσουμε το σπουδαίο δόγμα της δικαίωσης μέχρι να γίνει βαθιά συνείδησή μας.

Listerine, Κανείς?

Αν και έχουμε δικαιωθεί πλήρως ενώπιον του Χριστού (D-Day), σε καμία περίπτωση δεν έχουμε καθαγιαστεί πλήρως (VE-Day). Ωστόσο, μερικοί δεν έχουν καταφέρει να το καταλάβουν αυτό.

Ο δάσκαλος της Βίβλου Ern Baxter μιλάει για ένα συμβάν που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της Αναβίωσης της Τελευταίας Βροχής στα τέλη της δεκαετίας του 1940, όταν προέκυψε μια αιρετική διδασκαλία με τίτλο «οι φανεροί υιοί του Θεού.» Στην ουσία, ήταν ένα δόγμα που υποσχόταν τον πλήρη καθαγιασμό σ’αυτή τη ζωή. Στην ακραία του μορφή, περιελάμβανε την πεποίθηση ότι μια πνευματική ελίτ θα αποκτούσε αγιασμένα σώματα πριν την επάνοδο του Χριστού.

Κατά τη λήξη μιας συνάντησης όπου ο Baxter κήρυττε, μερικοί φανεροί γιοι (και κόρες) εμφανίστηκαν στο πίσω μέρος της αίθουσας ντυμένοι με λευκούς χιτώνες. Όταν τέλειωσε την ομιλία του, προχώρησαν ορμητικά στον διάδρομο προς το μπροστινό μέρος της εκκλησίας και άρχισαν να διακηρρύσσουν το δόγμα τους για την απόλυτη τελειότητα. Όπως ο ίδιος διηγείται, «Η γυναίκα που ήταν η αρχηγός τους χρειαζόταν οπωσδήποτε Listerine. Δεν είναι αυτό το είδος της τελειότητας που προσμένω να δω.» 4

Πιο συνηθισμένες από το σενάριο του Ern Baxter είναι οι περιπτώσεις που προέρχονται από μια ρηχή, απλοική απόψη για τον καθαγιασμό.

Όταν έγινα για πρώτη φορά οπαδός του Χριστιανισμού, συνάντησα ένα νεαρό άντρα με το όνομα Greg, έναν κατά δική του ομολογία κλέφτη και ναρκομανή που προφανώς έγινε χριστιανός ενώ ήταν στη φυλακή. Ο τρόπος με τον οποίο ζούσε ως Χριστιανός με εντυπωσίασε. Συμπεριφερόταν με μια τολμηρή αυτοπεποίθηση και περπατούσε μ’εναν ελαφρύ κομπασμό. Μιλούσε λες και η αμαρτία δεν τον προβλημάτιζε πια. Μερικές φορές μου είπε πώς «είχε σωθεί, είχε καθαγιαστεί και ένιωθε γεμάτος από το Άγιο Πνεύμα.»

Φαινόταν τόσο απλό όταν τον άκουγες να το περιγράφει. Ως νεοφώτιστος Χριστιανός, είχε ανέβει σ’ένα τρένο μια μέρα, και όταν κατέβηκε μετά από ώρες, είχε νιώσει αυτό που ονομάζουμε «εμπειρία καθαγιασμού.»

Με διαβεβαίωσε ότι μια τέτοια εμπειρία θα ήταν η απαραίτητη αρχή για να λάβει το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος, και από τη στιγμή που αυτό θα γινόταν, όλοι θα ήσασταν έτοιμοι να το λάβετε.

Οφείλω, όμως, να παραδεχτώ ότι υπήρχαν κάποια πράγματα στον Greg που δεν φαίνονταν τόσο αγιασμένα. Μερικές φορές ήταν επικριτικός και, άλλες φορές, κρατούσε μια Φαρισαική στάση απέναντι στις καταστάσεις. Άλλες φορές ήταν δεσποτικός, και άλλες μικροπρεπής. Θυμάμαι, όταν αγανακτισμένος έκανε παρατήρηση σ’έναν φίλο που κατά λάθος είχε βάλει κάτι πάνω στη Βίβλο του: « Με συγχωρείς - αλλά αυτό τυχαίνει να είναι ο Λόγος του Θεού!» Παρ’όλα αυτά, μπορούσε σίγουρα να δώσει παραθέματα από τη Βίβλο, και φαινόταν να καταλαβαίνει τη διαδικασία του καθαγιασμού.

Πόσο σοκαριστικό ήταν όταν (ο Greg) γύρισε στην πώληση και χρήση σκληρών ναρκωτικών.

Τα προβλήματα του Greg οφείλονταν εν μέρει σε μια ατελή και κατά συνέπεια λανθασμένη κατανόηση που είχε για τη διδασκαλία της Βίβλου σχετικά με την αγιοποίηση. Έκανε ό,τι κάνουν πολλοί επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του σε εκείνα τα αγαπημένα κείμενα της Αγίας Γραφής που φαινομενικά επικύρωναν την προσωπική του εμπειρία.

Η αγιοποίηση είναι και συγκεκριμένη (και συμβαίνει κατά τον προσηλυτισμό) αλλά και προοδευτική. Δεν συνετελέστηκε με μια εμπειρία στο παρελθόν, ούτε πρέπει να θεωρήσουμε ότι συμβαίνει μόνο βαθμιαία. Αλλάζαμε και αλλάζουμε συνεχώς. Χωρίς να εγκαταλείψουμε τον ενθουσιασμό για την επιτυχημένη απόβασή μας στη Νορμανδία, ας είμαστε ήρεμοι και ρεαλιστές στην εκτίμησή μας για την αντιπαράθεση που έχουμε με το Βερολίνο. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να επιβιβαστούμε σε τρένο καθαγιασμού, όπως ισχυρίστηκε ο Greg ότι έκανε. Πρόκειται για μια μάχη που δίνεται κάθε στιγμή.

Αξίζει τον κόπο

Για πολλούς, η «αγιοποίηση» είναι ακόμα μία από εκείνες τις μεγάλες λέξεις της Θεολογίας που ακούγονται συχνά αλλά σπάνια γίνονται κατανοητές. Μοιάζει ακαδημαική και μη πρακτική. Κι όμως, είναι πολύ πρακτική. Το δόγμα της αγιοποίησης απαντάει σε ερωτήματα που σχεδόν κάθε Χριστιανός έχει θέσει στον εαυτό του από τότε που δημιουργήθηκε η Εκκλησία:

Πώς μπορώ να αλλάξω;

Πώς μπορώ να εξελιχθώ;

Πώς μπορώ να γίνω όπως ο Χριστός;

Πώς μπορώ να ξεφύγω από την παγίδα του χάσματος;

Ο,τιδήποτε μπορεί να δώσει απαντήσεις σ’αυτά τα ερωτήματα αξίζει να το προσπαθήσουμε. Το παράρτημα Α (σελίδα 93) δείχνει πώς χειρίστηκαν αυτό το θέμα στο παρελθόν διάφοροι κλάδοι της Εκκλησίας. Όμως, ας δούμε τι μπορούμε να μάθουμε γι’αυτό το αναγκαίο δόγμα όπως εφαρμόζεται σε μας σήμερα.

Η βιβλική έννοια της λέξης «αγιοποιώ» είναι «ξεχωρίζω, αφιερώνω.»

( Η αγιότητα προέρχεται από την ίδια ελληνική ρίζα.) Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πρόσωπα, μέρη, καταστάσεις ή αντικείμενα. Όταν κάτι είναι αγιοποιημένο, διαχωρίζεται από την κοινή χρήση και αποκτά ιδιαίτερη χρησιμότητα. Για παράδειγμα, στα χρόνια του Μωυσή, διαχωρίστηκε η μέρα της εξιλέωσης και αφιερώθηκε στον Άγιο Θεό. Εκείνη η μέρα έγινε μια άγια ημέρα. Όμως, αγιοποιημένο δε γίνεται κάτι απλά επειδή διαχωρίστηκε από τα άλλα. Αντλεί την αγιότητά του από αυτό στο οποίο έχει αφιερωθεί. Επειδή μόνο ο Θεός είναι άγιος, αυτός μόνο μπορεί να προσδώσει αγιότητα.

Στη Θεολογία, ο όρος «αγιοποίηση» χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη διαδικασία στην οποία υποβάλλεται ο πιστός καθώς το Πνεύμα του Θεού δουλεύει μέσα του ώστε να τον κάνει όπως τον Χριστό. Η διαδικασία αρχίζει από τη στιγμή που ξαναγεννιόμαστε και συνεχίζεται καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Σημαδεύεται από καθημερινές συγκρούσεις, καθώς διαθέτουμε τη Χάρη και τη δύναμη του Θεού, ώστε να ξεπεράσουμε την υπάρχουσα αμαρτία.

Λάβετε υπόψη σας ότι η ενοχή της αμαρτίας έχει ήδη απομακρυνθεί μέσω της δικαίωσης, όπως μας εξηγεί ο Anthony Hoekema. Γιατί η αγιοποίηση απομακρύνει τη μόλυνση της αμαρτίας:

Με τη λέξη «ενοχή», εννοούμε την κατάσταση κατά την οποία είμαστε άξιοι καταδίκης ή είμαστε υπόλογοι για τιμωρία από τη στιγμή που παραβιάστηκε ο νόμος του Θεού. Στη δικαίωση, που είναι μια δηλωτική πράξη του Θεού, η ενοχή της αμαρτίας μας απομακρύνεται χάρη στο έργο της εξιλέωσης του Ιησού Χριστού. Με τη λέξη «μόλυνση», ωστόσο, εννοούμε την αλλοίωση της φύσης μας που είναι το αποτέλεσμα της αμαρτίας μας, που, με τη σειρά της, οδηγεί και σε άλλες αμαρτίες. Ως αποτέλεσμα της Πτώσης των προπατόρων μας, όλοι βρισκόμαστε σε κατάσταση φθοράς. Οι αμαρτίες που διαπράττουμε δεν είναι μόνο προιόντα αυτής της φθοράς αλλά και κάτι παραπάνω. Στην αγιοποίηση, η μόλυνση της αμαρτίας βρίσκεται στη διαδικασία της απομάκρυνσης (αν και δεν θα απομακρυνθεί πλήρως μέχρι την επόμενη ζωή). 7