Αληθινή Αγάπη

Από Gospel Translations Greek

«Το μόνο που χρειάζεσαι είναι αγάπη.» Αυτό τραγούδησαν οι Beatles. Αν είχαν τραγουδήσει για την αγάπη του Θεού, η δήλωση θα περιείχε ένα ψίγμα αλήθειας. Όμως στην λαική κουλτούρα, αυτό που σημαίνει η λέξη αγάπη δεν είναι σε καμιά περίπτωση η αυθεντική αγάπη. Είναι μια οικτρή απάτη. Αντί να είναι «το μόνο πράγμα που χρειάζεσαι», είναι κάτι που πρέπει απεγνωσμένα να αποφύγεις.

Ο απόστολος Παύλος τονίζει αυτό ακριβώς στην επιστολή του προς Εφεσίους 5:1-3. Γράφει, «Γι’αυτό να είστε μιμητές του Θεού, όπως ακριβώς είναι τα αγαπητά παιδιά. Και να πορεύεστε με αγάπη, όπως ακριβώς μάς αγάπησε ο Χριστός και θυσίασε τη ζωή του για μας, πράγμα που αποτελεί μια γλυκιά προσφορά και θυσία προς το Θεό. Όμως εσείς δεν πρέπει να ονομάζετε ούτε τη σεξουαλική ανηθικότητα, ούτε την όποια αμαρτία ή την απληστία, καθώς αυτό αρμόζει μόνο στους αγίους.»

Η απλή εντολή του 2ου στίχου («Να πορεύεστε με αγάπη, όπως ακριβώς μάς αγάπησε ο Χριστός») συνοψίζει ολόκληρη την ηθική υποχρέωση ενός Χριστιανού. Άλλωστε, η αγάπη του Θεού είναι η μόνη, κεντρική αρχή που προσδιορίζει ολόκληρο το έργο ενός Χριστιανού. Αυτό το είδος αγάπης είναι πραγματικά «το μόνο που χρειάζεσαι.» Η επιστολή 13:8-10 προς Ρωμαίους λέει, «Αυτός που αγαπάει τον πλησίον του έχει εκπληρώσει το δίκαιο. Οι εντολές... συνοψίζονται στην εξής φράση: «Να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου.» Η αγάπη δεν βλάπτει τον πλησίον, γι’αυτό και αποτελεί την εκπλήρωση του νόμου.» Η επιστολή 5:14 προς Γαλάτες παρουσιάζει ακριβώς την ίδια αλήθεια. «Oλόκληρος ο νόμος αποκρυσταλλώνεται σε μια φράση: «Nα αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου.»» Ο Ιησούς με παρόμοιο τρόπο δίδαξε ότι όλος ο Χριστιανικός Νόμος καθώς και οι Προφήτες υποστηρίζουν δυο απλές αρχές για την αγάπη – την πρώτη και τη δεύτερη Θεία Εντολή (Προς Ματθαίον 22:38-40). Με άλλα λόγια, «η αγάπη .....είναι ο δεσμός της τελειότητας». (Στ. 3:14 NKJV).

Όταν ο απόστολος Παύλος μάς προστάζει να πορευτούμε με αγάπη, μάς λέει με θετικά λόγια ότι πρέπει να είμαστε ευγενικοί, καλόκαρδοι και να συγχωρούμε τους άλλους (Εφεσ. 4:32).Το πρότυπο για μια τέτοια ανιδιοτελή αγάπη είναι ο Χριστός, ο οποίος έδωσε τη ζωή Του για να σώσει το λαό Του από την αμαρτία. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από αυτήν όπου κάποιος θυσιάζει τη ζωή του για τους φίλους του» (Κατά Ιωάννη 15:13). Και «εάν ο Θεός μάς αγάπησε τόσο πολύ, οφείλουμε κι εμείς να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο.» (1 Ιωάννη 4:11).

Με άλλα λόγια, η αληθινή αγάπη συνεπάγεται πάντα θυσία, δοτικότητα, φιλευσπλαχνία, συμπόνοια, συμπάθεια, ευγένεια, γενναιοδωρία και υπομονή. Η Αγία Γραφή συνδέει αυτές και πολλές άλλες θετικές και καλοκάγαθες αρετές με την θεική αγάπη (βλέπε 1 προς Κορινθίους 13:4-8).

Παρατηρείστε, όμως, και την αρνητική πλευρά, όπως φαίνεται στην επιστολή 5 προς Εφεσίους. Ο άνθρωπος που αγαπάει πραγματικά τους άλλους, όπως μας αγαπάει ο Χριστός, πρέπει να αρνηθεί οποιοδήποτε είδος ψεύτικης αγάπης. Ο απόστολος Παύλος ονομάζει μερικές από αυτές τις σατανικές διαστρεβλώσεις, όπως την ανηθικότητα, την αμαρτία και την απληστία. Και το κείμενο συνεχίζει: «Ας μην υπάρχει βρωμιά ή ανόητη συζήτηση ή χυδαίοι αστεισμοί που δεν αρμόζουν, αλλά αντίθετα, ας ευχαριστήσουμε το Θεό. Γιατί, και να είστε σίγουροι γι’αυτό, όποιος είναι σεξουαλικά ανήθικος ή βρώμικος, ή άπληστος (δηλ. ειδωλολάτρης), δεν έχει θέση στη βασιλεία του Χριστού ή του Θεού. Ας μην αφήσετε κανένα να σας εξαπατήσει με κενά λόγια, γιατί, εξαιτίας αυτών τών πραγμάτων, η οργή του Θεού θα πέσει πάνω στους υιούς της ανυπακοής. Γι’αυτό το λόγο, μην τους συναναστρέφεστε» (Στ. 4-7).

Η ανηθικότητα αποτελεί ίσως για τη γενιά μας το αγαπημένο της υποκατάστατο της αγάπης. Ο απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί την ελληνική λέξη «πορνεία», η οποία περιλαμβάνει κάθε είδος σεξουαλικής αμαρτίας. Η λαική κουλτούρα προσπαθεί απεγνωσμένα να καταστήσει ασαφή τα όρια ανάμεσα στην αυθεντική αγάπη και το ανήθικο πάθος. Όμως, μια τέτοια ανηθικότητα είναι η απόλυτη διαστρέβλωση της πραγματικής αγάπης γιατί επιδιώκει την αυταρέσκεια παρά το καλό των άλλων.

Η αισχρότητα αποτελεί μια ακόμα διαβολική διαστρέβλωση της αγάπης. Εδώ, ο απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί την ελληνική λέξη «ακαθαρσία», η οποία αναφέρεται σε κάθε είδος βρωμιάς και ανηθικότητας. Ειδικότερα, έχει κατά νου την «βρωμιά», την «ανόητη συζήτηση» και τους «χυδαίους αστεισμούς», που συνιστούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μιας κακής συντροφικότητας. Τέτοιου είδους συντροφικότητα δεν έχει καμία σχέση με την αληθινή αγάπη, και ο απόστολος απλά δηλώνει ότι δεν έχει καμία θέση στη ζωή ενός Χριστιανού.

Η απληστία, ωστόσο, αποτελεί ακόμα μία αλλοίωση της αγάπης, η οποία προέρχεται από μια ναρκισσιστική επιθυμία για αυταρέσκεια. Είναι το ακριβώς αντίθετο παράδειγμα από αυτό του Χριστού όταν «πρόσφερε τον Εαυτό του για μας» (στ.2). Στο στίχο 5, ο απ. Παύλος ταυτίζει την απληστία με την ειδωλολατρία. Επίσης, ούτε αυτή έχει θέση στη ζωή ενός Χριστιανού, και σύμφωνα με το στίχο 5, το άτομο που είναι ένοχο για ειδωλολατρία «δεν έχει θέση στη βασιλεία του Χριστού ή του Θεού».

Τέτοιες αμαρτίες, λέει ο απόστ. Παύλος, «δεν πρέπει καν να ονομάζονται από εσάς, καθώς αρμόζει μόνο στους αγίους» (στ. 3). Και γι’αυτούς που επιδίδονται σε τέτοιες πράξεις, μας λέει, «Μην τους συναναστρέφεστε» (στ. 7).

Με άλλα λόγια, δεν επιδεικνύουμε πραγματική αγάπη αν ανεχόμαστε τις συνηθισμένες διαστρεβλώσεις της.

Στις μέρες μας, η περισσότερη συζήτηση για την αγάπη παραβλέπει αυτήν την αρχή. Η «αγάπη» έχει επαναπροσδιοριστεί ως η ευρεία ανοχή η οποία παραβλέπει την αμαρτία και δέχεται εξίσου το καλό και το κακό. Όμως, αυτό δεν είναι αγάπη, είναι απάθεια.

Η αγάπη του Θεού δεν είναι καθόλου έτσι. Θυμηθείτε ότι η υπέρτατη εκδήλωση της Θεικής αγάπης είναι ο Σταυρός, όπου ο Χριστός «μάς έδειξε την αγάπη του και θυσίασε τον εαυτό του για μας, μια γλυκιά προσφορά και θυσία στο Θεό» (στ.2). Έτσι, η Αγία Γραφή εξηγεί την αγάπη του Θεού ως θυσία, εξιλέωση από την αμαρτία, και εξευμενισμό. «Σε αυτό ακριβώς συνίσταται η αγάπη: όχι στο ότι εμείς αγαπήσαμε το θεό αλλά στο ότι αυτός μάς έδειξε την αγάπη του στέλνοντας τον Υιό του με σκοπό να μας εξιλεώσει από τις αμαρτίες μας» (1 Κατά Ιωάννου 4:10). Με άλλα λόγια, ο Χριστός θυσιάστηκε προκειμένου να απομακρύνει την οργή του προσβεβλημένου θεού. Κι εκτός από το ότι ο Θεός μάς απάλλαξε από τις αμαρτίες μας δείχνοντας καλοπροαίρετη ανοχή, έδωσε και το γιο του ως προσφορά για τις αμαρτίες μας για να εξιλεώσει τη δική του οργή και, επιπλέον, να απονείμει δικαιοσύνη για τη σωτηρία των αμαρτωλών.

Αυτό αποτελεί τον πυρήνα του Ευαγγελίου. Ο Θεός εκδηλώνει την αγάπη Του με τρόπο που υποστήριξε την αγιότητά Του και τη δικαιοσύνή Του χωρίς συμβιβασμούς. Η αληθινή αγάπη «δεν χαίρεται με τις αμαρτίες, αλλά χαίρεται με την αλήθεια» (1 Κορινθ. 13:6). Με αυτό το είδος της αγάπης καλούμαστε να πορευτούμε. Είναι μια αγάπη πρώτα αγνή, κι έπειτα ειρηνική.