Πώς μπορώ να αλλάξω;/ Παγιδευμένος στο κενό

Από Gospel Translations Greek

«Όλοι όσοι παλεύουν με το θυμό τους, ας έρθουν μπροστά. Θα θέλαμε να προσευχηθούμε για σας.»

Ήταν Κυριακή πρωί. Μόλις είχα τελειώσει τη διδασκαλία μου για το θυμό, και ήθελα να δώσω την ευκαιρία στο Άγιο Πνεύμα να λειτουργήσει στις ψυχές των παρευρισκομένων. Όμως δεν μπορούσα να προβλέψω την αντίδραση.

Περίπου είκοσι ταπεινοί πιστοί προχώρησαν μπροστά στην αίθουσα – ένας αριθμός σχετικά μεγάλος για το μέγεθος της εκκλησίας. Και, παρ’όλα αυτά, δεν ήταν ο αριθμός που τράβηξε την προσοχή μου, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι.

Δεκαεννιά από τους είκοσι ήταν μητέρες μικρών παιδιών! (Για τις περισσότερες μητέρες που έχω γνωρίσει, ο θυμός είναι ένας κίνδυνος με τον οποίο έρχονται αντιμέτωπες στη ζωή τους καθημερινά.)

Ως πνευματικός τους πατέρας, ήξερα ότι όλες αυτές οι γυναίκες ήταν σοβαρές και πιστές Χριστιανές. Όμως, αυτό που τις έκανε να έρθουν μπροστά ήταν η έντονη ανησυχία τους για το ότι ένιωθαν παγιδευμένες στο χάσμα – ένα χάσμα ανάμεσα στο βιβλικό πρότυπο της εγκράτειας και στην αποτυχία τους να ανταποκριθούν σ’αυτό το πρότυπο.

Είτε το πρόβλημα είναι ο θυμός, ο φόβος, η ανησυχία ή κάτι πιο συνηθισμένο όπως η τεμπελιά, όλοι έχουμε βιώσει αυτό το χάσμα ανάμεσα σ’αυτό που είμαστε και σ’αυτό που θα έπρεπε να είμαστε. Η Βίβλος λέει ότι είμαστε νέα δημιουργήματα, νέοι νικητές. Και δεν είμαστε μόνο κατακτητές – είμαστε κάτι περισσότερο από κατακτητές (Προς Ρωμαίους 8:37).

Μερικές φορές μάλιστα νιώθουμε έτσι. Πολύ συχνά, ωστόσο, δυσκολευόμαστε να δούμε πέρα από τα όρια μας και τις συνεχείς αποτυχίες μας. Και σ’αυτές τις περιόδους της ζωής μας φαίνεται πάντα ότι ο Ματθαίος στο 5:48 εμφανίζεται για να μας διαφωτίσει: «Ως εκ τούτου, να είστε τέλειοι, όπως ακριβώς είναι τέλειος και ο ουράνιος Πατέρας σας.»

Αναστενάζουμε σιωπηλά και αναλογιζόμαστε, Αυτό δε θα ξανασυμβεί.

Αυτή την πνευματική κατάσταση την ονομάζω «παγίδα του κενού.» Να πώς λειτουργεί: Ως χριστιανοί, όλοι μας έχουμε κάποια γνώση για το τι προσδοκίες έχει ο Θεός από εμάς. Όμως, επιτυγχάνουμε λιγότερα από τα αναμενόμενα. Εκεί ακριβώς δημιουργείται ένα χάσμα ανάμεσα σ’αυτό που ξέρουμε ότι απαιτείται και σ’αυτό που πραγματικά καταφέρνουμε. Αν μεγαλώσει υπερβολικά η απόσταση ανάμεσα σ’αυτά που γνωρίζουμε και σ’αυτά που ζούμε, εύλογα μπορεί να θεωρηθούμε υποκριτές.

Αυτό το χάσμα αποτελεί γεγονός της Χριστιανικής ζωής. Για τους περισσότερους από εμάς, κανένας δε χρειάζεται να μας πει για τις αντιφάσεις μας-όλοι μας τις γνωρίζουμε πολύ καλά. Μια τέτοια επίγνωση θα μας βοηθούσε να παραμείνουμε ταπεινοί και προστατευόμενοι από το Θεό ώστε να επιτύχουμε. Ωστόσο, το χάσμα συχνά προκαλείται επειδή δεν γνωρίζουμε το δόγμα του Αγιασμού. Και επιτρέπουμε σ’αυτό (το χάσμα) να μας καταδικάζει και να σταματάει την πρόοδό μας αντί να αναγνωρίσουμε ότι ο λόγος ύπαρξής του είναι για να μας οδηγήσει προς τα εμπρός με την ένθερμη στήριξη του Χριστού. Παγιδευόμαστε στη σκέψη ότι είμαστε αποτυχημένοι και άχρηστοι...ίσως ούτε καν Χριστιανοί. Μερικοί, μάλιστα, οδηγούνται στην αδράνεια ή στην ανυπακοή. Όσοι πέφτουν σ’αυτήν την παγίδα (και, σε μεγάλο βαθμό, είμαστε όλοι μας) υποφέρουν από απογοήτευση χωρίς λόγο.

Γι’αυτό, μια από τις βασικές μου ευθύνες, ως ιερέας, είναι να βοηθάω τους πιστούς να ξεφύγουν απ’αυτήν την παγίδα. Συχνά λέω στους ανθρώπους, «Δε θα γίνει αμέσως, και είναι σίγουρο ότι θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια, όμως το να βγείτε από την παγίδα δεν είναι καθόλου περίπλοκο. Και πιστέψτε με, αξίζει τον κόπο.»

Ίσως στο παρελθόν έχετε νιώσει εγκλωβισμένοι. Ίσως βρίσκεστε εκεί αυτή τη στιγμή. Αν ισχύει αυτό, είμαστε σίγουροι ότι αυτό το βιβλίο θα σας βοηθήσει να γεφυρώσετε το χάσμα ανάμεσα στο ποιοι θα’πρεπε να είστε εν Χριστώ και ποιοι είστε στην καθημερινή σας ζωή.

Μπορείτε να φανταστείτε τη ζωή σας απαλλαγμένη από αμαρτωλές συνήθειες και εσάς να πορεύεστε προς την αληθινή ευσέβεια; Μια τέτοια ζωή είναι δυνατόν να επιτευχθεί. Και αυτό το βιβλίο γράφτηκε για να σας βοηθήσει και να σας παροτρύνει να αποκτήσετε αυτό το είδος ζωής.

Πίνακας περιεχομένων 1 Ανάμεσα στο «Τώρα» και στο «Όχι ακόμα». 2 Listerine, Κανείς? 3 Αξίζει τον κόπο 4 Πώς να επιτύχουμε την τελειότητα 5 Επτά λόγοι για να γεφυρώσουμε το χάσμα 6 Ομαδική Συζήτηση 7 Προτεινόμενα προς ανάγνωση 8 Παραπομπές

Ανάμεσα στο «Τώρα» και στο «Όχι ακόμα».

Χωρίς αμφιβολία, ένα από τα πιο απογοητευτικά πράγματα στη Χριστιανική ζωή είναι η εμφανής αντίφαση ανάμεσα σ’αυτό που θεωρεί ο Θεός ότι είμαστε και σ’αυτό που εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε από την εμπειρία μας ότι είμαστε. Πάρτε για παράδειγμα τους Κορίνθιους. Σε κάποια στιγμή, ο απόστολος Παύλος τούς διαβεβαίωσε, «Έχετε πλυθεί, έχετε καθαγιαστεί, έχετε δικαιωθεί στο όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και από το Άγιο Πνεύμα του Θεού μας» (Επ. 1 Προς Κορινθ. 6:11). Αυτό ακούγεται σαν ανοικτή – κλειστή υπόθεση, έτσι δεν είναι; Μέχρι που διαβάζετε τη δεύτερη επιστολή του Απ. Παύλου προς αυτή την εκκλησία, στην οποία φαίνεται να λέει σχεδόν το αντίθετο: «Ας εξαγνιστούμε από ο,τιδήποτε μολύνει το σώμα και το πνεύμα, τελειοποιώντας έτσι την αγιότητά μας από σεβασμό προς το Θεό» (2 Προς Κορ. 7:1).

Φαντάζομαι ότι οι Κορίνθιοι μπερδεύτηκαν κάπως. Ήταν καθαγιασμένοι...ή μολυσμένοι; Στην πραγματικότητα, ήταν και τα δύο, όπως είμαστε κι εμείς. Για να σας το εξηγήσω, θα κάνω μια σύντομη παρένθεση.

Η βασιλεία του Θεού συνίσταται και στο «τώρα» και στο «όχι ακόμα». Από μια άποψη, είναι παρούσα, και από μια άλλη, μελλοντική. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ήρθε διακηρύσσοντας και δείχνοντας ότι η βασιλεία (ή η εξουσία) του Θεού έχει διασταυρωθεί με την ανθρώπινη ιστορία. «Αν διώξω τους δαίμονες με το δάχτυλο του Θεού, τότε η βασιλεία του Θεού θα έχει έρθει σε σας» (Κατά Λουκά 11:20). Ωστόσο, η βασιλεία του Θεού δεν έχει φτάσει ακόμα στην πλήρωσή της. Αυτό όμως θα συμβεί μόνο όταν επιστρέψει ο Ιησούς στην εξουσία, όταν κάθε γόνατο υποκλιθεί και κάθε γλώσσα ομολογήσει ότι αυτός είναι ο Κύριος. Μέχρι τότε, χωρίς να αρνούμαστε την τωρινή πραγματικότητα της βασιλείας του Θεού, προσευχόμαστε με θέρμη, «Είθε να έρθει η βασιλεία σου» (Κατά Ματθ. 6:10).

Από αυτή την άποψη, η βασιλεία του Θεού μπορεί να παραλληλιστεί στενά με τις δικές μας ατομικές ζωές. Ο Θεός, μέσα από το υπέροχο έργο της δικαίωσης, διακήρυξε ότι είμαστε δίκαιοι. Η νομική μας υπόσταση μπροστά του έχει αλλάξει. Αυτό το θέμα έχει διευθετηθεί μια για πάντα στο ανώτατο δικαστήριο του ουράνιου βασιλείου. Από αυτή την άποψη της ουράνιας βασιλείας, όμως, η εσωτερική μας μεταμόρφωση είναι μια συνεχής διαδικασία. Η διαδικασία της καθαγίασης με κρατάει απασχολημένο προσωπικά ως Χριστιανό, και επιπλέον μου δίνει πολλή δουλειά ως ιερέα.

Επομένως, λοιπόν, είμαστε νικητές εν Κυρίω ή όχι; Είμαστε νικητές ή ηττημένοι; Ο Oscar Cullmann μάς προτείνει έναν παραλληλισμό με το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που, πιστεύω, μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε αυτή την προφανή αντίφαση. ^[1]

Η ιστορία καταγράφει δύο σημαντικές μέρες προς το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου: τη μέρα της απόβασης στη Νορμανδία (D-Day) και την μέρα της νίκης της Ευρώπης (VE-Day). Η απόβαση έλαβε χώρα στις 6 Ιουνίου του 1944, όταν οι Συμμαχικές Δυνάμεις αποβιβάστηκαν στις ακτές της Νορμανδίας στη Γαλλία. Αυτό αποτέλεσε το σημείο καμπής για τον πόλεμο. Από τη στιγμή που αυτή η αποβίβαση στέφθηκε με επιτυχία, η μοίρα του Χίτλερ ήταν προδιαγεγραμμένη. Ο πόλεμος ουσιαστικά είχε φτάσει στο τέλος του. Ωστόσο, η ολοκληρωτική νίκη στην Ευρώπη (VE- Day) ήρθε στις 7 Μαίου του 1945 όταν οι Γερμανικές δυνάμεις παραδόθηκαν στο Βερολίνο. Αυτό το μεσοδιάστημα των 11 ημερών έχει μείνει στην ιστορία ως μία από τις πιο αιματηρές περιόδους του πολέμου. Άγριες μάχες διεξήχθησαν σε ολόκληρη τη Γαλλία, το Βέλγιο, και τη Γερμανία, και παρόλο που ο εχθρός είχε πληγωθεί θανάσιμα, δεν υποχώρησε αμέσως.

Ο σταυρός ήταν η μέρα της απόβασης (D-Day). Τότε, ο Κύριος Ιησούς Χριστός πέθανε για να σπάσει τα δεσμά της αμαρτίας για χάρη των ανθρώπων. Χάρη στο θάνατο και την ανάστασή του, έχουμε βρει τη δικαίωση. Παρ’όλα αυτά, η τελική νίκη αναμένει την επιστροφή του Χριστού. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ως προς την έκβαση των πραγμάτων. Όμως, πάλι θα βρεθούμε σε αψιμαχίες και μάχες μέχρι ο Κύριος να εμφανιστεί νικητής για να κατατροπώσει οριστικά τις δυνάμεις του σκότους.

Αυτή η διάκριση, αν ληφθεί υπόψη, μπορεί να μας απαλλάξει από μεγάλη απογοήτευση. Η μάχη μαίνεται ακόμα, αλλά ο πόλεμος έχει νικηθεί. Από την πλευρά μας, οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι το έργο του Χριστού έχει ολοκληρωθεί, πράγμα που θα αναπτερώσει το ηθικό μας, καθώς σκοπός μας είναι ο καθαγιασμός μας. Πρέπει, λοιπόν, να σκεφτούμε και να μελετήσουμε το σπουδαίο δόγμα της δικαίωσης μέχρι να γίνει βαθιά συνείδησή μας.

Listerine, Κανείς?

Αν και έχουμε δικαιωθεί πλήρως ενώπιον του Χριστού (D-Day), σε καμία περίπτωση δεν έχουμε καθαγιαστεί πλήρως (VE-Day). Ωστόσο, μερικοί δεν έχουν καταφέρει να το καταλάβουν αυτό.

Ο δάσκαλος της Βίβλου Ern Baxter μιλάει για ένα συμβάν που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της Αναβίωσης της Τελευταίας Βροχής στα τέλη της δεκαετίας του 1940, όταν προέκυψε μια αιρετική διδασκαλία με τίτλο «οι φανεροί υιοί του Θεού.» Στην ουσία, ήταν ένα δόγμα που υποσχόταν τον πλήρη καθαγιασμό σ’αυτή τη ζωή. Στην ακραία του μορφή, περιελάμβανε την πεποίθηση ότι μια πνευματική ελίτ θα αποκτούσε αγιασμένα σώματα πριν την επάνοδο του Χριστού.

Κατά τη λήξη μιας συνάντησης όπου ο Baxter κήρυττε, μερικοί φανεροί γιοι (και κόρες) εμφανίστηκαν στο πίσω μέρος της αίθουσας ντυμένοι με λευκούς χιτώνες. Όταν τέλειωσε την ομιλία του, προχώρησαν ορμητικά στον διάδρομο προς το μπροστινό μέρος της εκκλησίας και άρχισαν να διακηρρύσσουν το δόγμα τους για την απόλυτη τελειότητα. Όπως ο ίδιος διηγείται, «Η γυναίκα που ήταν η αρχηγός τους χρειαζόταν οπωσδήποτε Listerine. Δεν είναι αυτό το είδος της τελειότητας που προσμένω να δω.» ^[1]

Πιο συνηθισμένες από το σενάριο του Ern Baxter είναι οι περιπτώσεις που προέρχονται από μια ρηχή, απλοική απόψη για τον καθαγιασμό.

Όταν έγινα για πρώτη φορά οπαδός του Χριστιανισμού, συνάντησα ένα νεαρό άντρα με το όνομα Greg, έναν κατά δική του ομολογία κλέφτη και ναρκομανή που προφανώς έγινε χριστιανός ενώ ήταν στη φυλακή. Ο τρόπος με τον οποίο ζούσε ως Χριστιανός με εντυπωσίασε. Συμπεριφερόταν με μια τολμηρή αυτοπεποίθηση και περπατούσε μ’εναν ελαφρύ κομπασμό. Μιλούσε λες και η αμαρτία δεν τον προβλημάτιζε πια. Μερικές φορές μου είπε πώς «είχε σωθεί, είχε καθαγιαστεί και ένιωθε γεμάτος από το Άγιο Πνεύμα.»

Φαινόταν τόσο απλό όταν τον άκουγες να το περιγράφει. Ως νεοφώτιστος Χριστιανός, είχε ανέβει σ’ένα τρένο μια μέρα, και όταν κατέβηκε μετά από ώρες, είχε νιώσει αυτό που ονομάζουμε «εμπειρία καθαγιασμού.»

Με διαβεβαίωσε ότι μια τέτοια εμπειρία θα ήταν η απαραίτητη αρχή για να λάβει το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος, και από τη στιγμή που αυτό θα γινόταν, όλοι θα ήσασταν έτοιμοι να το λάβετε.

Οφείλω, όμως, να παραδεχτώ ότι υπήρχαν κάποια πράγματα στον Greg που δεν φαίνονταν τόσο αγιασμένα. Μερικές φορές ήταν επικριτικός και, άλλες φορές, κρατούσε μια Φαρισαική στάση απέναντι στις καταστάσεις. Άλλες φορές ήταν δεσποτικός, και άλλες μικροπρεπής. Θυμάμαι, όταν αγανακτισμένος έκανε παρατήρηση σ’έναν φίλο που κατά λάθος είχε βάλει κάτι πάνω στη Βίβλο του: « Με συγχωρείς - αλλά αυτό τυχαίνει να είναι ο Λόγος του Θεού!» Παρ’όλα αυτά, μπορούσε σίγουρα να δώσει παραθέματα από τη Βίβλο, και φαινόταν να καταλαβαίνει τη διαδικασία του καθαγιασμού.

Πόσο σοκαριστικό ήταν όταν (ο Greg) γύρισε στην πώληση και χρήση σκληρών ναρκωτικών.

Τα προβλήματα του Greg οφείλονταν εν μέρει σε μια ατελή και κατά συνέπεια λανθασμένη κατανόηση που είχε για τη διδασκαλία της Βίβλου σχετικά με την αγιοποίηση. Έκανε ό,τι κάνουν πολλοί επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του σε εκείνα τα αγαπημένα κείμενα της Αγίας Γραφής που φαινομενικά επικύρωναν την προσωπική του εμπειρία.

Η αγιοποίηση είναι και συγκεκριμένη (και συμβαίνει κατά τον προσηλυτισμό) αλλά και προοδευτική. Δεν συνετελέστηκε με μια εμπειρία στο παρελθόν, ούτε πρέπει να θεωρήσουμε ότι συμβαίνει μόνο βαθμιαία. Αλλάζαμε και αλλάζουμε συνεχώς. Χωρίς να εγκαταλείψουμε τον ενθουσιασμό για την επιτυχημένη απόβασή μας στη Νορμανδία, ας είμαστε ήρεμοι και ρεαλιστές στην εκτίμησή μας για την αντιπαράθεση που έχουμε με το Βερολίνο. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να επιβιβαστούμε σε τρένο καθαγιασμού, όπως ισχυρίστηκε ο Greg ότι έκανε. Πρόκειται για μια μάχη που δίνεται κάθε στιγμή.

Αξίζει τον κόπο

Για πολλούς, η «αγιοποίηση» είναι ακόμα μία από εκείνες τις μεγάλες λέξεις της Θεολογίας που ακούγονται συχνά αλλά σπάνια γίνονται κατανοητές. Μοιάζει ακαδημαική και μη πρακτική. Κι όμως, είναι πολύ πρακτική. Το δόγμα της αγιοποίησης απαντάει σε ερωτήματα που σχεδόν κάθε Χριστιανός έχει θέσει στον εαυτό του από τότε που δημιουργήθηκε η Εκκλησία:

Πώς μπορώ να αλλάξω;

Πώς μπορώ να εξελιχθώ;

Πώς μπορώ να γίνω όπως ο Χριστός;

Πώς μπορώ να ξεφύγω από την παγίδα του χάσματος;

Ο,τιδήποτε μπορεί να δώσει απαντήσεις σ’αυτά τα ερωτήματα αξίζει να το προσπαθήσουμε. Το παράρτημα Α (σελίδα 93) δείχνει πώς χειρίστηκαν αυτό το θέμα στο παρελθόν διάφοροι κλάδοι της Εκκλησίας. Όμως, ας δούμε τι μπορούμε να μάθουμε γι’αυτό το αναγκαίο δόγμα όπως εφαρμόζεται σε μας σήμερα.

Η βιβλική έννοια της λέξης «αγιοποιώ» είναι «ξεχωρίζω, αφιερώνω.»

( Η αγιότητα προέρχεται από την ίδια ελληνική ρίζα.) Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πρόσωπα, μέρη, καταστάσεις ή αντικείμενα. Όταν κάτι είναι αγιοποιημένο, διαχωρίζεται από την κοινή χρήση και αποκτά ιδιαίτερη χρησιμότητα. Για παράδειγμα, στα χρόνια του Μωυσή, διαχωρίστηκε η μέρα της εξιλέωσης και αφιερώθηκε στον Άγιο Θεό. Εκείνη η μέρα έγινε μια άγια ημέρα. Όμως, αγιοποιημένο δε γίνεται κάτι απλά επειδή διαχωρίστηκε από τα άλλα. Αντλεί την αγιότητά του από αυτό στο οποίο έχει αφιερωθεί. Επειδή μόνο ο Θεός είναι άγιος, αυτός μόνο μπορεί να προσδώσει αγιότητα.

Στη Θεολογία, ο όρος «αγιοποίηση» χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη διαδικασία στην οποία υποβάλλεται ο πιστός καθώς το Πνεύμα του Θεού δουλεύει μέσα του ώστε να τον κάνει όπως τον Χριστό. Η διαδικασία αρχίζει από τη στιγμή που ξαναγεννιόμαστε και συνεχίζεται καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Σημαδεύεται από καθημερινές συγκρούσεις, καθώς διαθέτουμε τη Χάρη και τη δύναμη του Θεού, ώστε να ξεπεράσουμε την υπάρχουσα αμαρτία.

Λάβετε υπόψη σας ότι η ενοχή της αμαρτίας έχει ήδη απομακρυνθεί μέσω της δικαίωσης, όπως μας εξηγεί ο Anthony Hoekema. Γιατί η αγιοποίηση απομακρύνει τη μόλυνση της αμαρτίας:

Με τη λέξη «ενοχή», εννοούμε την κατάσταση κατά την οποία είμαστε άξιοι καταδίκης ή είμαστε υπόλογοι για τιμωρία από τη στιγμή που παραβιάστηκε ο νόμος του Θεού. Στη δικαίωση, που είναι μια δηλωτική πράξη του Θεού, η ενοχή της αμαρτίας μας απομακρύνεται χάρη στο έργο της εξιλέωσης του Ιησού Χριστού. Με τη λέξη «μόλυνση», ωστόσο, εννοούμε την αλλοίωση της φύσης μας που είναι το αποτέλεσμα της αμαρτίας μας, που, με τη σειρά της, οδηγεί και σε άλλες αμαρτίες. Ως αποτέλεσμα της Πτώσης των προπατόρων μας, όλοι βρισκόμαστε σε κατάσταση φθοράς. Οι αμαρτίες που διαπράττουμε δεν είναι μόνο προιόντα αυτής της φθοράς αλλά και κάτι παραπάνω. Στην αγιοποίηση, η μόλυνση της αμαρτίας βρίσκεται στη διαδικασία της απομάκρυνσης (αν και δεν θα απομακρυνθεί πλήρως μέχρι την επόμενη ζωή). ^[1]

Η Βίβλος, επίσης, περιγράφει την αγιοποίηση ως εξέλιξη προς την ευσέβεια. Με τη λέξη ευσέβεια αναφέρομαι στην αφοσίωση στο Θεό καθώς και στο χαρακτήρα που προκύπτει μέσα από μια τέτοια αφοσίωση. Η ευσέβεια περιλαμβάνει την αγάπη προς το Θεό καθώς και την επιθυμία για το Θεό.^[1] Περιλαμβάνει επίσης το φόβο για το Θεό, που ο John Murray ονόμασε «ψυχή της ευσέβειας.» ^[2] Απαλλαγμένος από το φόβο του αιώνιου μαρτυρίου, ο Χριστιανός φοβάται το Θεό εστιάζοντας όχι στην οργή του αλλά στο «μεγαλείο, την αγιότητα και την υπερβατική δόξα του....» ^[3] Ο φόβος του Κυρίου έχει εξαγνιστική επίδραση στην ψυχή μας και αποτελεί προυπόθεση για την οικειότητά μας με το Θεό.

Η ευσέβειά μας συνίσταται όχι μόνο στην ηθική και το ζήλο που επιδεικνύουμε αλλά πηγάζει και από μια ένωση με το Χριστό και το πάθος μας να τον τιμήσουμε. Ο ευσεβής πιστός θέλει να μοιάζει στον Κύριο του για να του δώσει ευχαρίστηση. Θέλει να νιώσει ό,τι νιώθει ο Θεός, να κάνει τις ίδιες σκέψεις μ’αυτόν, και να κάνει το θέλημά του. Με λίγα λόγια, επιθυμεί να αποκτήσει το χαρακτήρα του Θεού ώστε ο Θεός να δοξαστεί. Κανένα εγχείρημα δεν είναι πιο αξιόλογο στην δια βίου προσπάθειά μας: «Γιατί η σωματική άσκηση έχει κάποια αξία, αλλά η ευσέβεια έχει αξία για όλα τα πράγματα, δίνοντας υπόσχεση και για την παρούσα αλλά και για τη μέλλουσα ζωή μας» (1Τιμοθέου 4:8).

Και ο Θεός και ο άνθρωπος παίζουν αποφασιστικό ρόλο στο ανώτερο έργο της αγιοποίησης. Αυτός, με την θαυμαστή χάρη του, αρχίζει το έργο της σωτηρίας μας και μας δίνει τη βούληση κι τη δύναμη να υπερνικήσουμε την αμαρτία. Έτσι, εμείς ανταποκρινόμενοι και στηριζόμενοι σ’αυτήν τη χάρη, υπακούμε στη βιβλική εντολή που μας λέει, «εργαστείτε για τη σωτηρία σας με φόβο Θεού και δέος, γιατί ο ίδιος ο Θεός ενεργεί μέσα σας ώστε να βρείτε τη θέληση να πράξετε σύμφωνα με τον αγαθό του λόγο» (Προς Φιλιππησίους 2:12-13).

Η Καινή Διαθήκη καταγράφει μια πορεία προς έναν ενάρετο τρόπο ζωής, που αποτελεί τη μέση λύση (στην πραγματικότητα υπερτερεί) ανάμεσα στην πιστή υπακοή στις καθιερωμένες αρχές από τη μια πλευρά, και στην υπερβολική ελευθερία από την άλλη. Αυτές οι εκκλησιαστικές παραδόσεις που έχουν δώσει υπερβολικά μεγάλη έμφαση στο έργο του Θεού μέσα μας, χωρίς να περιμένουν ότι αυτό το έργο θα οδηγήσει στην αυξανόμενη επιθυμία για αγιότητα, παρεκκλίνουν από την κανονική τους πορεία τείνοντας προς μια υπερβολική ελευθερία. «Γιατί, όπως σας το έχω πει πολλές φορές πριν, και θα σας το πω ξανά κλαίγοντας, πολλοί εχθρεύονται το σταυρό του Χριστού. Μοίρα τους είναι η καταστροφή, ο Θεός τους είναι η κοιλιά τους, και καυχώνται για πράγματα που είναι κατακριτέα. Επίσης, το μυαλό τους είναι στα επίγεια πράγματα” (Προς Φιλιπ. 3:18-19). Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν εκείνοι που έχουν δώσει τόση έμφαση στο ρόλο του ανθρώπου ώστε ανυψώνουν αυτή την τεχνική πάνω από την αλήθεια του Θεού και καταλήγουν στην τυπολατρία. (Φυσικά, υπάρχουν διάφορες διαβαθμίσεις αυτών των εννοιών.)

Πώς να επιτύχουμε την τελειότητα

Ένα συνηθισμένο ερώτημα που θέτουν οι Χριστιανοί είναι, «Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η διαδικασία της αγιοποίησης; Θα ελευθερωθώ ποτέ εντελώς από την αμαρτία;» Πρόκειται για ένα ερώτημα που γίνεται πολύ σχετικό όταν διαβάσει κανείς μια δήλωση όπως εκείνη του απ. Παύλου προς τη Φιλιππική εκκλησία: « Γι’αυτό, αφήστε μας, όσους από εμάς είμαστε τέλειοι, να κρατήσουμε αυτή τη στάση και αν σε ο,τιδήποτε άλλο έχετε διαφορετική άποψη, Ο Θεός θα σας το αποκαλύψει.» (Προς Φιλιππησ. 3:15 Νέα Αμερικάνικη Κοινή Βίβλος-New American Standard [Bible]). Ο Ιησούς το είπε ακόμα πιο εύστοχα σε ένα στίχο που παρατέθηκε νωρίτερα: «Γι’αυτό, να είστε τέλειοι καθώς ο επουράνιος Πατέρας σας είναι τέλειος» (Ματθαίου 5:48).

Περιμένει πραγματικά ο Θεός από εμάς να αγγίξουμε την τελειότητα;

H επιθυμία για τελειότητα έχει εμπνεύσει πολλούς να ακολουθήσουν το Θεό. Σ’όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, ποιητές και φιλόσοφοι εξέφρασαν την επιθυμία να ανακτήσουν τη χαμένη τους αθωότητα και αγνότητα. Σύγχρονοι τραγουδοποιοί όπως οι Crosby, Stills και Nash γιόρτασαν την εμπειρία στο Woodstock με ένα τραγούδι που έλεγε, «Είμαστε χρυσόσκονη, είμαστε χρυσοί, έχουμε εγκλωβιστεί στο παζάρι του διαβόλου. Και πρέπει να ξαναγυρίσουμε στον Κήπο του Θεού.»

Το πρόβλημα είναι ότι είμαστε κάθε άλλο παρά τέλειοι και το ξέρουμε. Στον ψεύτικο κόσμο των ταινιών, η Mary Poppins μπορεί με χαρά να λέει ότι «πρακτικά είναι τέλεια από κάθε άποψη,» όμως δεν λειτουργεί έτσι στην πραγματική ζωή. Και σίγουρα δεν θα επιτύχουμε την τελειότητα με το Woodstock.

Ο R.A. Muller επισημαίνει ότι η Αγία Γραφή μάς ζητάει ξεκάθαρα να είμαστε τέλειοι, ενώ παράλληλα μας δίνει αποδείξεις για το γεγονός ότι η τελειότητα δεν είναι εφικτή σ’αυτή τη ζωή. ^[1] Αυτό, όμως, μας φέρνει μπροστά σ’ένα δίλημμα. Με άλλα λόγια, δεν είμαστε ελεύθεροι να παραιτηθούμε και να παραδεχτούμε ότι ηττηθήκαμε. Αλλά ούτε και μπορούμε να υιοθετήσουμε μια «δυναμική» στάση προς την τελειότητα, η οποία έχει πιο πολλά κοινά με το θετικό τρόπο σκέψης παρά με τη Βίβλο. Ο μόνος τρόπος για να λύσουμε αυτό το δίλημμα είναι συνειδητοποιώντας ότι η Καινή Διαθήκη εξετάζει την τελειότητα με δύο τρόπους. ^[2]

Το όραμα του αποστόλου Παύλου για τους Φιλιππησίους ήταν η ωριμότητα και όχι η τελειότητα. Παρατηρείστε πώς η Νέα Διεθνής Έκδοση (της Βίβλου) ερμηνεύει το σχόλιό του για την εκκλησία των Φιλιππησίων: «Όλοι εμείς που είμαστε ώριμοι πρέπει να δούμε τα πράγματα κατ’αυτόν τον τρόπο» (Προς Φιλιπ. 3:15). Το «τέλειο» μ’αυτή την έννοια μπορεί να περιγραφεί καλύτερα ως «εκείνοι που σημείωσαν εύλογη πρόοδο όσον αφορά την πνευματική τους εξέλιξη καθώς και την εσωτερική τους σταθερότητά.

Είναι απόλυτα φυσιολογικό για κάθε παιδί να θέλει να μεγαλώσει και να έχει πλήρη ανάπτυξη. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για κάθε πιστό. Αντί να ακολουθήσουμε μια τυχαία ή πρόχειρη προσέγγιση σχετικά με την ανάπτυξή μας, θα ήταν καλύτερα να αφήσουμε το κάλεσμα προς την τελειότητα να μας παρακινήσει σε μια σοβαρή προσπάθεια να γίνουμε όπως ο Ιησούς. Το ίδιο το παράδειγμα του Παύλου θα πρέπει να αποτελέσει το πρότυπο για όλους μας:

Όχι ότι έχω ήδη κατακτήσει όλα αυτά, ή ότι έχω γίνει τέλειος, αλλά επιμένω να κρατήσω αυτό το πράγμα για το οποίο ο Ιησούς Χριστός με κράτησε κοντά του. Αδελφοί, δε θεωρώ ότι το έχω αποκτήσει ακόμα. Αλλά θα κάνω αυτό: Ξεχνώντας το παρελθόν και επιδιώκοντας αυτό που βρίσκεται μπροστά μου, θα επιδιώξω να κερδίσω το έπαθλο για το οποίο ο Θεός με κάλεσε προς τον ουρανό μέσω του Ιησού Χριστού. (Προς Φιλιπ. 3:12-14)

Βλέπουμε, επίσης, μια δεύτερη χρήση της λέξης τελειότητα στην πρώτη επιστολή του Παύλου προς Κορινθίους. «Όταν έρχεται η τελειότητα,» λέει, «το ελάττωμα εξαφανίζεται» (1 Προς Κορινθ. 13:10). Κατ’αυτήν την έννοια, η τελειότητα είναι ένας όρος που δικαιωματικά περιορίζεται στο πρόσωπο του Θεού---μια τελειότητα που θα έρθει μόλις επιστρέψει ο Χριστός. Ο θεολόγος Louis Berkhof προτιμά να μιλάει για τα τέλεια σημεία του Θεού παρά για τα χαρακτηριστικά του. ^[1] Από μόνος του ο Θεός είναι άμεμπτος. Όσο κι αν ωριμάσουμε σ’αυτή τη ζωή, δε θα φτάσουμε ποτέ στην τελειότητα μέχρι εκείνη τη μέρα που ο Θεός θα μας κάνει τέλειους με δόξα.

Επτά λόγοι για να γεφυρώσουμε το χάσμα

Γενικά, ο κόσμος έχει αρνητική εντύπωση για την αγιότητα. Πολλοί την ταυτίζουν με μία απαισιόδοξη, βασανιστική ζωή που στερείται χαράς. Θεωρείται περισσότερο ως μία αυτοδικαίωση «αγιότερη από σένα» παρά μια χαρούμενη εμπειρία, όπως πραγματικά είναι. Καθώς φτάνουμε στο τέλος, καλό θα ήταν να αντικρούσουμε αυτή την ιδέα εξετάζοντας μερικά από τα οφέλη και τις ευλογίες που αποκομίζουμε ακολουθώντας το Χριστό. Παραθέτουμε, λοιπόν, επτά ωφέλειες της αγιοποίησης:

Ο Θεός είναι ένδοξος. Όταν είμαστε ευσεβείς, δίνουμε βάρος στον ισχυρισμό μας ότι ο Θεός είναι τόσο πραγματικός και υπέροχος όσο λέμε ότι είναι. Ο Παύλος μάς λέει ότι τα καλά έργα των Χριστιανών κοσμούν το Χριστιανικό δόγμα (Τίτου 2:10 Νέα Αμερικάνικη Κοινή Βίβλος-New American Standard [Bible]). Ακόμα και εκείνοι που αρνούνται το Θεό, αναγκάζονται να παραδεχτούν την ύπαρξή του όταν οι πιστοί του ακολουθούν τα διδάγματά του.

Συνεχής συναναστροφή με το Θεό σ’αυτή τη ζωή. «Αν κάποιος μ’αγαπάει,» είπε ο Ιησούς, «θα υπακούσει στη διδασκαλία μου. Ο Πατέρας Μου θα τον αγαπάει, και θα έρθουμε σ’αυτόν και θα φτιάξουμε το σπίτι μας μ’αυτόν» (Ιωάννου 14:23). Είναι πολύ μεγάλη χαρά κι ανακούφιση να έχουμε τη συνεχή παρουσία του Πατέρα και του Υιού μέσω του Αγίου Πνεύματος. Και ο Ιησούς δηλώνει ότι αυτή η παρουσία είναι μια στοργική παρουσία, ούτε αδιάφορη, ούτε απρόσωπη. Φυσικά, μαζί με την παρουσία του έρχεται και η δύναμή του, η οποία μας βοηθάει να υπερνικήσουμε τα εμπόδια της ζωής.

Συντροφιά με άλλους Χριστιανούς. Αν περπατάμε στο σκοτάδι, δεν είμαστε σε θέση να απολαύσουμε αυθεντικές σχέσεις με άλλους πιστούς. «Αλλά αν πορευόμαστε στο φως, όπως αυτός βρίσκεται στο φως, νιώθουμε τη συντροφικότητα ο ένας του άλλου, και το αίμα του Ιησού, του Υιού του, μας εξαγνίζει από κάθε αμαρτία» (1 Ιωάννου 1:7).

Ο Κύριος υπόσχεται να μας προσφέρει συντρόφους, συνοδοιπόρους στο δρόμο της αγιοποίησής μας. Από την πλευρά μου, έχω διαπιστώσει ότι η αλήθεια του Θεού σε συνδυασμό με το παράδειγμα του λαού του Θεού μού είναι απόλυτα απαραίτητα για την πνευματική μου εξέλιξη. Και όταν ακολούθησα τις αρχές του, δε στερήθηκα κανένα από τα δύο. Στα πλαίσια της εκκλησίας, λοιπόν, χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο προκειμένου να επιτύχουμε. Η ευσέβεια και η Χριστιανική κοινότητα πάνε χέρι – χέρι.

Διασφάλιση της σωτηρίας. Παρόλο που η σωτηρία μας δε βασίζεται στην επιδίωξη μας για αγιοσύνη, η διασφάλιση της σωτηρίας μας σίγουρα συνδέεται με αυτό. Στη δεύτερη επιστολή του, ο Πέτρος παροτρύνει τους αναγνώστες του να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να συγκεντρώσουν τις πνευματικές τους αρετές, ενισχύοντας έτσι καλοσύνη με πίστη και τη γνώση με καλοσύνη μέχρι που η εγκράτεια, η επιμονή, η ευσέβεια, η αλληλεγγύη, και η αγάπη να υπάρξουν σε αφθονία (2 Πέτρου 1:5-9). Προειδοποιεί ότι σε περίπτωση που αυτά λείπουν, ένα άτομο μπορεί να ξεχάσει...

... ότι έχει εξαγνιστεί από τις αμαρτίες του παρελθόντος. Ως εκ τούτου, αδελφοί, να είστε όσο το δυνατό πιο πρόθυμοι να διασφαλίσετε το κάλεσμα και την εκλογή σας. Γιατί, αν κάνετε αυτά τα πράγματα, δεν θα αποτύχετε ποτέ, και θα λάβετε ένα εγκάρδιο καλωσόρισμα στην αιώνια βασιλεία του Κυρίου μας και Σωτήρα Ιησού Χριστού. (2 Πέτρου 1:9-11)

Ευαγγελισμός. Καθώς είμαι νέος στην ιδέα της αμαρτίας, προσπάθησα να κατηγορήσω τους χριστιανούς ώστε να μπορώ να απορρίψω το μήνυμά τους αλλά και αυτούς ως υποκριτές. Όμως, αν και δεν ήταν τέλειοι, δεν μπόρεσα να τους καταλογίσω σημαντικές αντιφάσεις. Η μεγάλη οικογένεια που με προσέγγισε με το ευαγγέλιο άσκησε μεγαλύτερη επιρροή πάνω μου με τον τρόπο ζωής της παρά με τα λόγια της. Ο σύζυγος αγαπούσε τη γυναίκα του, η σύζυγος σεβόταν τον άντρα της, τα παιδιά υπάκουαν τους γονείς τους, και όλοι ήταν χαρούμενοι. Ποτέ δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο.

Έχει ειπωθεί ότι ενώ ο κόσμος μπορεί να μην διαβάζει τη Βίβλο, σίγουρα όμως διαβάζει τους Χριστιανούς. Ο Θεός χρησιμοποιεί ευσεβείς ανθρώπους για να προσεγγίσει άλλους. Δεν είναι ο τέλειος τρόπος αλλά είναι ιερός.

Κατανόηση, σοφία, και γνώση. Αυτοί οι θησαυροί είναι διαθέσιμοι για εκείνους που αναζητούν το Θεό με όλη τους την ψυχή (Παροιμίες 2:1-11). Αντίθετα, δεν προσφέρονται στους χλευαστές, τους επαναστάτες, ή τους ανόητους.

Βλέποντας το Θεό. Η Αγία Γραφή μάς λέει, «Να καταβάλετε κάθε δυνατή προσπάθεια να ζήσετε ειρηνικά με όλους τους ανθρώπους και να είστε ευσεβείς. Γιατί χωρίς ευσέβεια, κανείς δε θα δει τον Κύριο» (Προς Εβραίους 12:14). Ενώ το πλήρες νόημα αυτού του χωρίου καλύπτεται από μυστήριο, η Αγία Γραφή έχει πολλά να πει για «το μακάριο όραμα,» ή τη συνάντησή μας με το Θεό. Αυτό θα συμβεί μετά την επιστροφή του Κυρίου μας, όταν ο εχθρός θα έχει ηττηθεί, και εμείς θα έχουμε καθαγιαστεί πλήρως.

Τότε, το όραμά μας για το Θεό θα είναι συνεχές και έντονο, χωρίς να αποσπάται η προσοχή μας ή να διακόπτεται η συνείδησή μας, πράγματα που προκαλεί η αμαρτία. Τότε θα αποκτήσουμε τόσο καλή γνώση όσο καλά μας γνωρίζει ο Κύριος. Η γνώση μας για το Θεό δεν θα είναι βέβαια πλήρης, καθώς πάντα θα μας αποκαλύπτει πράγματα για τον άπειρο και υπέροχο εαυτό του.

«Ευλογημένοι είναι όσοι έχουν αγνή ψυχή,» είπε ο Ιησούς, «γιατί αυτοί θα δουν το Θεό.» (Κατά Ματθαίον 5:8). Αυτή η συνεχής έμφαση που δίνεται στο μεγαλείο και την καλοσύνη του είναι αναμφισβήτητα το πιο σημαντικό θαύμα που προκύπτει από τη ζωή της αυτού Αγιότητας.

Καθώς μπορείτε να διαπιστώσετε, υπάρχουν πολλοί βάσιμοι λόγοι για να γεφυρώσουμε το χάσμα ανάμεσα στις προσδοκίες του Θεού για εμάς και στη δική μας εμπειρία. Μας έδωσε την ευκαιρία να μοιραστούμε την αγιοσύνη του - όχι μόνο στον παράδεισο, αλλά κι εδώ στη γη. Σταδιακά, μπορούμε να μάθουμε να υπερνικάμε την αμαρτία κι έτσι να ζήσουμε μ’έναν τρόπο που θα αντανακλά όλο και περισσότερο τη δόξα και το χαρακτήρα του Θεού.

Σ’αυτό το πρώτο κεφάλαιο, επιχειρήσαμε να σας κεντρίσουμε το ενδιαφέρον σχετικά με την αγιοσύνη. Στην αρχή του δευτέρου κεφαλαίου, θα αναπτύξουμε το βιβλικό πλαίσιο, απαραίτητη προυπόθεση για να υποστηρίξουμε μια ιερή – και χαρούμενη – ζωή.

Ομαδική Συζήτηση

1. Ποια συμπτώματα υποδεικνύουν ότι κάποιος βρίσκεται εγκλωβισμένος στην «παγίδα του χάσματος»;
2. Αναπόφευκτα υπάρχει κάποιο χάσμα ανάμεσα στα πρότυπα του Θεού και στις δικές μας επιδόσεις. Παρ’όλα αυτά, είναι μεγάλο, και κατά συνέπεια χαρακτηριζόμαστε υποκριτές. Πού λοιπόν θα τραβήξουμε τη διαχωριστική γραμμή;
3. Πώς η αγιοποίησή μας αποτελεί και παρελθόν αλλά και μελλοντική ελπίδα;
4. Ο φόβος του Κυρίου, λέει ο συγγραφέας, είναι η «απαραίτητη προυπόθεση για την οικειότητά μας με το Θεό.» (Σελίδα 7) Τι εννοεί;
5. Σε ποιο βαθμό πρέπει ο ώριμος Χριστιανός να είναι απαλλαγμένος από την αμαρτία;
6. Τώρα που τελειώσατε αυτό το κεφάλαιο, πώς θα εξηγούσατε το Κατά Ματθαίον 5:48 σε ένα νεοφώτιστο Χριστιανό;

Προτεινόμενα προς ανάγνωση

Πώς θα βοηθήσουμε τους ανθρώπους να αλλάξουν από τον Jay E. Adams (Grand Rapids, MI: Zondervan Publishing House, 1986)

Σωζόμενος μέσω της Θείας Χάρης από τον Anthony A. Hoekema (Grand Rapids, MI: Eerdmans Publishing Co., 1989)

Παραπομπές