Από την ταπείνωση στην εξύψωση

Από Gospel Translations Greek

Βρίσκεται απλά εκεί.Αιωρείται σαν μια δεύτερη σκέψη συνδεδεμένη με το δεύτερο κεφάλαιο της Γένεσης. Αλλά εμείς γνωρίζουμε καλά ότι δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις στο πνεύμα και την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος.Ετσι, ανατρέχουμε σ’ αυτό το κεφάλαιο, για να λάβουμε μια απάντηση σχετικά με την κατάσταση που βρισκόμαστε πριν από τη μιζέρια της αμαρτίας. Το κεφάλαιο 2, στίχος 25 αναφέρει «Ήταν και οι δύο γυμνοί, ο άνδρας και η γυναίκα του, και δεν αισθάνονταν ντροπή». Αυτό μας λέει ότι πρωτού η αμαρτία εμφανιστεί στον κόσμο, δεν υπήρχε ντροπή. Δεν υπήρχε αμηχανία. Η εμπειρία της ταπείνωσης ήταν τελείως άγνωστη και ξένη προς την ανθρώπινη φυλή. Όμως, μαζί με την πρώτη εμπειρία της αμαρτίας ήρθε και το φοβερό βάρος από το φορτίο της προσωπικής ντροπής και αμηχανίας. Η ντροπή και η αμηχανία είναι συναισθήματα και εμπειρίες που συμβαίνουν σε εμάς σε διάφορους βαθμούς.Το χειρότερο είδος ντροπής, η πιο φοβερή μορφή αμηχανίας, είναι αυτή που προκύπτει από την απόλυτη και ολοκληρωτική ταπείνωση. Η ταπείνωση φέρνει μαζί της όχι μόνο το κόκκινο πρόσωπο της αμηχανίας, αλλά και την απογοήτευση, καθώς χάνουμε την αξιοπρέπειά μας και η υπόληψή μας γίνεται κομμάτια.

Έτσι, ήταν ακριβώς σ’ αυτόν τον τομέα της ντροπής και της ταπείνωσης που ο Σωτήρας μας ήρθε με τη θέλησή του στη μετενσάρκωση.Ο γνωστός ύμνος «Παλάτια από φίλντισι» , δείχνει αυτή την κάθοδο από τη δόξα- την εθελοντική αναχώρηση του Υιού του Ανθρώπου από το φιλντισένιο παλάτι που είναι ο αιώνιος τόπος κατοικίας Του. Διάλεξε με τη θέλησή του να γίνει άσημος, να γίνει άνθρωπος και υπηρέτης, υπάκουος ακόμη και στο θάνατο.Είναι η ταπείνωση που ο Χριστός αποδέχτηκε με τη θέλησή του για τον Εαυτό του,η οποία βρίσκεται στην αρχή ολόκληρου του σχεδίου που οδεύει στο δρόμο για τη δόξα και την τελική εξύψωση.Το σχέδιο, όπως ορίζει η Καινή Διαθήκη, είναι αυτό που οδεύει από την ταπείνωση στη γέννηση του Ιησού, προς την εξύψωσή του, την ανάληψη και την επιστροφή του.

Η ποιότητα της εξύψωσης είναι το ακριβώς αντίθετο, μια μεγάλη αντίθεση, από την ποιότητα της ταπείνωσης. Στην εξύψωση, η αξιοπρέπεια όχι μόνο αποκαθίσταται, αλλά στέφεται με τη δόξα που μόνο ο Θεός μπορεί να απονείμει. Και έτσι όταν κοιτάζουμε το βιβλικό θέμα της εξύψωσης του Ιησού, βλέπουμε τον τρόπο με τον οποίο ο Πατέρας ανταμείβει τον Υιό του και δηλώνει τη δόξα του σε ολόκληρη την κτήση.

Έχουμε διδαχθεί ότι κανένας δεν πηγαίνει στον παράδεισο εκτός από Εκείνον που κατέβηκε από τον παράδεισο, και μας έχουν ακόμη διδάξει ότι κατά το βάπτισμα, μας δίνεται το σημάδι και το στίγμα της συμμετοχής μας μαζί με τον Ιησού στην ταπείνωση και στην εξύψωσή Του. Η υπόσχεση για τη συμμετοχή στην εξύψωση του Χριστού δίνεται σε κάθε πιστό- αλλά αποτελεί παγίδα. Υπάρχει μια προειδοποίηση, και αυτή η προειδοποίηση είναι σαφής: δεν θα έχουμε λόγο να περιμένουμε ποτέ τη συμμετοχή μας στην εξύψωσή του Ιησού, εκτός αν θέλουμε να συμμετέχουμε και στην ταπείνωση του . Αλλά αυτή είναι η ανταμοιβή που βρίσκεται εμπρός μας, ότι εμείς, που ενώ δεν έχουμε δικαίωμα στην αιώνια δόξα και τιμή, θα την λάβουμε παρόλα αυτά, εξαιτίας αυτού που επιτεύχθηκε για λογαριασμό μας από τον απόλυτο Λυτρωτή μας.

Το 1990, έγραψα ένα βιβλίο που ονομαζόταν Η δόξα του Χριστού. Η συγγραφή αυτού του βιβλίου ήταν μια από τις πιο ανατριχιαστικές εμπειρίες που είχα ποτέ γράφοντας. Ο στόχος μου σ’ αυτή την περίπτωση ήταν να αποδείξω ότι ενώ υπάρχει μία γενική πρόοδος από την ταπείνωση στην εξύψωση στη ζωή και την θητεία του Ιησού, αυτή η πρόοδος δεν είναι μια αδιάσπαστη γραμμή που κινείται ασταμάτητα από την ταπείνωση στην εξύψωση. Μάλλον, το βιβλίο εξηγεί ότι ακόμα και στον Ιησού στη γενική εξέλιξη από την ταπείνωση στην εξύψωση, στις χειρότερες στιγμές της ταπείνωσης, υπάρχουν παρεμβάσεις από τη χάρη του Θεού, όπου η δόξα του Υιού είναι επίσης ολοφάνερη.

Για παράδειγμα, όταν εξετάζουμε τον τρόπο γέννησης του Ιησού, είναι εύκολο να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στην ολοφάνερη φτώχεια που χαρακτήριζε την ύπαρξή του, αφού γεννήθηκε σ’ ένα στάβλο και σε ένα τόπο όπου ήταν ανεπιθύμητος στα τοπικά ξενοδοχεία και τους ξενώνες.Υπήρχε μια υπερβολική αίσθηση εξευτελισμού στην απλότητα της γέννησής του.Ακόμη, την εποχή που ο Κύριός μας ήρθε στην ανθρωπότητα μέσα σε αυτές τις εξευτελιστικές συνθήκες, λίγο πιο μακριά οι ουρανοί άνοιξαν με τη δόξα του Θεού, μπροστά στα μάτια των βοσκών με την ανακοίνωση της γέννησής του ως Βασιλιά.

Ακόμη και όταν πηγαίνει στο σταυρό, στις χειρότερες στιγμές της ταπείνωσής του, ακόμη και τότε υπάρχει ένας υπαινιγμός για τη δόξα του ενάντια στο Διάβολο καθώς το σώμα του δεν αφέθηκε στο σκουπιδότοπο έξω από την Ιερουσαλήμ, αλλά ακολουθώντας τη προφητική πρόβλεψη του Ησαϊα, κεφάλαιο 53, το σώμα του Ιησού αφέθηκε να αναπαυθεί στοργικά μέσα στον τάφο ενός πλούσιου άνδρα. Ο θάνατός του ήταν ατιμωτικός, αλλά η ταφή Του έγινε με μεγάλες τιμές κατά τις αρχαίες συνήθειες.Το σώμα του στολίστηκε με τα γλυκύτερα μπαχαρικά και τα πιο ακριβά αρώματα και του δόθηκε ένα ιδιαίτερο κομμάτι γης για να ταφεί.Παρόλα αυτά ο Θεός, στα μέσα του μαρτυρίου του πειθήνιου δούλου του, δεν θα επέτρεπε στον μονάκριβό Του να γνωρίσει τη φθορά.

Και ανάμεσα στις σελίδες της Γραφής, βλέπουμε αυτές τις γρήγορες εμφανίσεις εδώ κι εκεί, που σπάνε το πέπλο και το μανδύα της ανθρώπινης φύσης του Ιησού, και διαπερνούν την πανοπλία της ταπείνωσης και της υποτίμησης που ήταν ο κλήρος Του κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής Του. Αυτές οι στιγμές ή εμφανίσεις δόξας θα πρέπει να είναι για το χριστιανό μια πρώτη γεύση αυτού που θα ακολουθήσει όχι μόνο για την απόλυτη εξύψωση του Ιησού στην ολοκλήρωση του βασιλείου του, αλλά ακόμη μια γεύση για μας του ίδιου του παραδείσου, καθώς γινόμαστε οι κληρονόμοι και συγκληρονόμοι του Ιησού. Ο τελευταίος κλήρος του Ιησού, η μοίρα Του, το κληροδότημά του, που έχει υποσχεθεί και εγγυηθεί ο Πατέρας, είναι η δόξα, και αυτή τη δόξα μοιράζεται με όλους όσους πιστεύουν σ’Αυτόν.

Στην καθημερινή γλώσσα, οι όροι εξύψωση και ταπείνωση μοιάζουν σαν άκρα αντίθετα. Μία από τις υπέροχες δόξες της αλήθειας του Θεού που έχουν αποκαλυφθεί και μία από τις πιο σπαραχτικές ειρωνείες είναι ότι στο σταυρό του Χριστού αυτά τα δύο άκρα αντίθετα συγχωνεύονται και συμφιλιώνονται. Στην ταπείνωσή Του,βρίσκουμε την εξύψωσή μας.Η ντροπή μας αντικαθίσταται από τη Δόξα του. Ο στιχουργός είχε δίκιο όταν έγγραφε, «Αμαρτωλέ μου εαυτέ, μόνη ντροπή μου, δόξα μου, μοναδικέ σταυρέ μου.»