Ο Χριστός και Αυτός Σταυρώθηκε

Από Gospel Translations Greek

Η προσπάθεια να συνοψίσουμε τη θεωρία της σωτηρίας του αποστόλου Παύλου στην πυξίδα ενός σύντομου δοκιμίου μπορεί να φανεί μια πράξη ασεβής. Ας προσπαθήσουμε όμως.

Το κήρυγμα του Ευαγγελίου από τον Παύλο προήλθε από την πεποίθηση ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι ο υποσχόμενος «Μεσσίας» και ο Υιός του Θεού, τον οποίο ο Θεός έστειλε στον κόσμο «με την πληρότητα του χρόνου» για να εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του προς τον λαό Του, Ισραήλ (2 Κορ. 1:18–22· 6:2· Γαλ. 4:4). Το μεγάλο μήνυμα του κηρύγματος του Παύλου είναι το «μυστήριο» του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού (Κολοβ. 1:26· Ρωμ. 16:26· 2 Τιμ. 1:10). Αν και προηγουμένως κρυφό, αυτό το μυστήριο ανατέθηκε τώρα σε αυτόν και στους άλλους αποστόλους ως «διαχειριστές των μυστηρίων του Θεού» (1 Κορ. 4:1· Εφ. 3:2ζζ).

Η Παυλική αυτή καταδίκη βοηθά στο να διευκρινιστεί η σχέση μεταξύ της διδασκαλίας του σχετικά με τη σωτηρία και τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού στα Ευαγγέλια. Όπως ο Χριστός υπογράμμισε τον ερχομό της βασιλείας του Θεού, που εισάγει τις ευλογίες της «επόμενης εποχής» σε «αυτήν την εποχή", έτσι και ο Παύλος τονίζει τον ερχομό του Ιησού Χριστού ως Αυτού μέσω του οποίου τώρα αποδίδονται οι σωζόμενες ευλογίες του Θεού στον λαό Του. Η διδασκαλία του Ιησού στα Ευαγγέλια είναι παρόμοια με μια μουσική επίσκεψη που ανακοινώνει το θέμα ολόκληρης της Καινής Διαθήκης: Η βασιλεία του Θεού είναι «κοντά». Το κήρυγμα του Παύλου αναπτύσσει αυτό το θέμα προσφέροντας μια ολοκληρωμένη εξήγηση για τις σωτήριες ευλογίες του βασιλείου.

Πώς όμως εξηγεί ο απόστολος τη σωτηρία που φέρνει ο Χριστός; Τι έχει επιτύχει ο Χριστός με το θάνατο και την ανάστασή Του που προσφέρει λύτρωση για όσους ανήκουν σε Αυτόν;

Ο Παύλος συνοψίζει την απάντησή του σε αυτή την ερώτηση στην επιστολή 1 προς τους Κορινθίους 15: 3-4: «Επειδή σας έδωσα ως πρώτη σημασία αυτά που έλαβα επίσης: Ότι ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας σύμφωνα με τις Γραφές, ότι ήταν θαμμένος, αναγέρθηκε την τρίτη ημέρα σύμφωνα με τις Γραφές». Η περίληψη αυτή είναι παρόμοια με άλλες στις επιστολές του Παύλου (βλέπε 1 Κορ. 2:2· Γαλ. 6:14). Σε αυτά τα χωρία, ο Παύλος δηλώνει ότι το Ευαγγέλιο που κηρύττει εστιάζει στον εξιλεωτικό θάνατο και την ανάσταση του Ιησού Χριστού.

Στις επιστολές του Παύλου, διάφορα βιβλικά θέματα χρησιμοποιούνται για να ορίζουν ξεχωριστές πτυχές της σωτηρίας που ο Χριστός έχει προμηθεύσει για τους πιστούς. Τα κύρια θέματα που χρησιμοποιεί ο Παύλος για να περιγράψει το έργο της εξιλέωσης του Χριστού περιλαμβάνουν: Πρώτον, «θυσία» ή «εκδίωξη» της ενοχής της ανθρώπινης αμαρτίας. Δεύτερον, «εξιλαστήρια" της αγίας οργής του Θεού ενάντια στα αμαρτωλά του πλάσματα. Τρίτον, «συμφιλίωση» ή ειρήνη με τον Θεό. Τέταρτον, «λύτρωση» από την κατάρα και καταδίκη του Νόμου, και Πέμπτον, «νίκη» πάνω στην αμαρτία, το θάνατο και όλες τις δυνάμεις που αντιτίθενται στη βασιλεία του Θεού.

Το ότι ο Παύλος καταλαβαίνει τον θάνατο του Χριστού ως θυσία για την αμαρτία είναι αδιαμφισβήτητο. Στην 1η επιστολή προς Κορινθίους, εδάφιο 15: 3, ο Παύλος δηλώνει ότι ο Χριστός πέθανε «για τις αμαρτίες μας». Σε ένα άλλο απόσπασμα, λέει ότι ο Θεός έστειλε τον ίδιο του τον Υιό «σε μορφή αμαρτωλής σάρκας και αμαρτίας» (προς Ρωμαίους 8:3). Ο Παύλος διδάσκει επίσης ότι ο θάνατος του Χριστού ήταν μια εξιλέωση της οργής του Θεού. Στην αγιότητά Του, ο Θεός μπορεί μόνο να αποθαρρύνει την αμαρτία. Όμως, το θαύμα του Ευαγγελίου είναι ότι ο Θεός έχει αγαπήσει έχοντας για αγάπη την οργή Του μέσω του θανάτου του Υιού Του (προς Ρωμαίους 3:25 · 5: 9-10 · 2 Κορ. 5:21). Η εξιλαστήρια εργασία του Χριστού είναι επίσης έργο συμφιλίωσης. Με το θάνατό Του, ο Χριστός έχει απομακρύνει κάθε εμπόδιο στην ειρήνη του αμαρτωλού με τον Θεό.

Το έργο αυτό της συμφιλίωσης περιλαμβάνει μια θεώρηση του Θεού και μια πτυχή του ανθρώπου. Όχι μόνο απομακρύνει το εμπόδιο της οργής του Θεού (προς Ρωμαίους 5:9–10), αλλά καλεί επίσης τον αμαρτωλό να «συμφιλιωθεί» με τον Θεό (2 προς Κορινθίους 5:20). Το θέμα της λύτρωσης είναι επίσης εμφανές στην αντίληψη του Παύλου για την εξιλέωση του Χριστού. Η βιβλική ιδέα της λύτρωσης τονίζει την πληρωμή μιας τιμής που εξασφαλίζει την απελευθέρωση του αμαρτωλού από τη δουλεία (1 Τιμ. 2: 5-6). 2:5–6). Σε μία από τις πιο ξεκάθαρες δηλώσεις της εξιλέωσης του Χριστού ως έργου λύτρωσης, ο απόστολος Παύλος δηλώνει ότι «ο Χριστός μας εξαγόρασε από την κατάρα του νόμου, καθιστώντας μας μια κατάρα» (Γαλ. 3:13). Τέλος, ένα παραβλεπόμενο χαρακτηριστικό του έργου της εξιλέωσης του Χριστού είναι η νίκη που επιτυγχάνει πάνω από τη δύναμη της αμαρτίας, του θανάτου και μάλιστα κάθε μορφής αντίστασης στη βασιλική κυριαρχία του Θεού (1 προς Κορινθίους 3:54 μμ-57). Με το θάνατο και την ανάστασή Του, ο Χριστός αφόπλισε τις δυνάμεις που αντιτίθενται στη βασιλεία του Θεού (Κολ. 2:13–15).

Αναμφισβήτητα, το κεντρικό μήνυμα του κηρύγματος του Παύλου είναι ότι ο Θεός έχει εισέλθει στην ιστορία στο πρόσωπο του Υιού του, Ιησού Χριστού, του οποίου ο εξιλεωτικός θάνατος και η ανάσταση έχουν φέρει τη σωτηρία. Ωστόσο, το Ευαγγέλιο σύμφωνα με τον Άγιο Παύλο περιλαμβάνει επίσης την εφαρμογή της σωτηρίας στον Χριστό στους πιστούς που είναι ενωμένοι με τον Χριστό από τη διακονία του Πνεύματός Του. Παρόλο που ο Παύλος δεν διατυπώνει ρητά μια «τάξη σωτηρίας» (ordo salutis), τα βασικά στοιχεία μιας τέτοιας τάξης είναι εμφανή στις επιστολές του (βλ. Ρωμαίους 8:30· 1 Κορ. 1:30· 6:11).

Ο πιο περιεκτικός τρόπος με τον οποίο ο Παύλος περιγράφει την εφαρμογή της σωτηρίας είναι από την άποψη της ένωσης του πιστού με τον Χριστό. Όταν οι πιστοί ενώνονται με τον Χριστό μέσω της διακονίας του Πνεύματός Του, συμμετέχουν πλήρως σε όλα τα οφέλη του εξιλεωτικού έργου Του για λογαριασμό τους (Ρωμ 8:2,11· 1 Κορ 6:11· Εφ 4:30).

Για το σκοπό της σύντομης σύνοψης μας, τα τρία πλεονεκτήματα της ενότητας με τον Χριστό έχουν ιδιαίτερη σημασία για την αντίληψη του Παύλου για την εφαρμογή της σωτηρίας: Ελεύθερη αιτιολόγηση, πνευματικό συγγραφικό αγιασμό και δοξολογία.

Ελεύθερη αιτιολόγηση. Παρατηρήσαμε στην εισαγωγή μας ότι αυτή έχει γίνει δημοφιλής σε ορισμένους κύκλους για να αντιταχθεί στην έμφαση του Παύλου στην ένωση με τον Χριστό στη διδασκαλία του σχετικά με την εγκληματολογική δικαιολόγηση. Ωστόσο, αυτό είναι ένα τεράστιο λάθος. Η Μεταρρύθμιση ήταν σίγουρα σωστή για να ισχυριστεί ότι ένα κύριο χαρακτηριστικό της διδασκαλίας του Παύλου ήταν το δόγμα της δικαιολόγησης με χάρη μόνο μέσω της πίστης και μόνο. Επιπλέον, αντίθετα με τις πιο πρόσφατες αξιώσεις των δημιουργών της «νέας προοπτικής» για τον Παύλο, ο Παύλος θεωρεί σαφώς την αιτιολόγηση ως ένα «σωτηριολογικό» θέμα. Η αιτιολόγηση δεν απαντά απλώς στο ερώτημα αν οι Έλληνες και οι Εβραίοι ανήκουν στον λαό του Θεού, όπως υποστηρίζουν πολλοί νέοι προοπτικοί συγγραφείς. Αντιμετωπίζει πρωτίστως το ερώτημα πως κάθε αμαρτωλός, Εβραίος ή Εθνικός, μπορεί να βρει αποδοχή με τον Θεό, παρά την αμαρτία και την ενοχή του.

Σύμφωνα με τον Παύλο, η αιτιολόγηση είναι μια ευγενική πράξη του Θεού, κατά την οποία Αυτός συγχωρεί τις αμαρτίες των πιστών και τους χαρακτηρίζει δίκαιους με βάση την καταμέτρηση της δικαιοσύνης του Χριστού (προς Ρωμαίους 4:1–5· 5:15–17·10:3·2 Κορ. 5:21· Φιλ. 3:9). Αν και όλοι έχουν αμαρτήσει, ο Χριστός δολοφονήθηκε για τις αμαρτίες του λαού Του και ανατράφηκε για την δικαιολόγησή τους (προς Ρωμαίους 4:25). Εκτός από τα «έργα» που εκτελούνται σύμφωνα με το Νόμο, ο Θεός δικαιώνει εκείνους που λαμβάνουν τον Χριστό με πίστη (Ρωμ. 3:28 · Γαλ. 2:16). Αυτό το όφελος της δικαιολογίας είναι μια βαθιά εσχατολογική ευλογία της σωτηρίας, η οποία δηλώνει ότι «δεν υπάρχει πλέον καταδίκη για εκείνους που είναι στον Ιησού Χριστό» (Ρωμ. 8:1).

Πνευματικός συγγραφικός αγιασμός Όλοι εκείνοι που είναι ενωμένοι με τον Χριστό κατοικούνται από το ζωογόνο πνεύμα Του (Ρωμ. 8:4-11). Οι πιστοί όχι μόνο δηλώνονται δίκαιοι με ελεύθερη δικαιολόγηση, αλλά ανανεώνονται και μετά την εικόνα του Χριστού (2 Κορ. 3:17–18). Η ισχύς και η βασιλεία της αμαρτίας έχουν σπάσει. Μέσω της ένωσής τους με τον Χριστό στο θάνατο και την ανάστασή Του, οι πιστοί τώρα θεωρούν τους εαυτούς τους νεκρούς στην αμαρτία και ζωντανούς στη νομιμότητα (Ρωμ. 6:12–14). Το νέο καθεστώς που απολαμβάνουν οι πιστοί (δικαίωση) συνοδεύεται πάντα από μια ανανεωμένη ζωή υπακοής, η οποία δουλεύεται στους πιστούς από το Πνεύμα του Χριστού (αγιασμός).

Δοξολογία. Αν και είναι συνηθισμένο να σκεφτόμαστε την δοξασία ως μελλοντική ολοκλήρωση της σωτηρίας του πιστού, ο Παύλος μιλά για δόξα ως παρούσα και μια μελλοντική πραγματικότητα (Ρωμ. 8:18ζζ.). Λόγω της στενής ενότητας των πιστών με τον Χριστό, η δόξα του Χριστού στην ανάστασή Του και την ανάληψη είναι επίσης και η δόξα των πιστών. Ήδη οι πιστοί κάθονται μαζί με τον Χριστό στα ουράνια (Εφ. 2:6). Ωστόσο, εξακολουθεί να υπάρχει η προσδοκία μιας μελλοντικής δοξασίας των πιστών (2 Θ 1:10). Εφόσον ζουν σε αυτόν τον κόσμο, οι πιστοί περιμένουν με ανυπομονησία την ημέρα που τα «σώματά τους της ταπείνωσης» θα μεταμορφωθούν ώστε να είναι σαν το ένδοξο σώμα του Χριστού (Φιλ. 3:21).

Το Ευαγγέλιο σύμφωνα με τον Άγιο Παύλο μπορεί να συνοψιστεί ως το ένδοξο μήνυμα της εκπλήρωσης του Θεού από όλες τις υποσχέσεις του για σωτηρία για τον λαό του στον Χριστό. Το κεντρικό μήνυμα όλων των κηρυγμάτων του Παύλου είναι η σωτηρία μέσω του σταυρωμένου και αναστημένου Χριστού. Ο Χριστός έχει δώσει μια εξιλέωση για τις αμαρτίες του λαού Του που απαντά σε κάθε πτυχή της αμαρτωλής τους κατάστασης. Μέσω της πίστης-ένωσης με τον Χριστό, οι πιστοί απολαμβάνουν όλα τα οφέλη αυτής της εξιλέωσης εργασίας. Στα αξιοσημείωτα λόγια της επιστολής 2 προς τους Κορινθίους, εδάφια 5:17: «Αν κάποιος είναι στον Χριστό, πρόκειται για νέο δημιούργημα. Το παλιό έχει πεθάνει· ιδού το νέο έχει έρθει». Εκείνοι που βρίσκονται στον Χριστό απολαμβάνουν ένα νέο καθεστώς ελεύθερης αποδοχής με τον Θεό, παρά την ατιμωρησία τους ως αμαρτωλούς. Βιώνουν επίσης τη χάρη μιας νέας ζωής της υπακοής στον «νόμο του Χριστού» με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Και γνωρίζουν τη χάρη της σημερινής και της μελλοντικής δοξασίας, όταν οι «πρώτοι καρποί» της σωτηρίας στον Χριστό θα συμβάλλουν στην εσχατολογική συγκομιδή της πλήρους συμμετοχής στη νίκη της ανάστασης του Χριστού.