Πέντε απλά βήματα

Από Gospel Translations Greek

Στις αρχές της εβδομάδας μίλησα με ένα στενό μου φίλο ο οποίος πέρασε μια περίοδο που σημαδεύτηκε από προσωπικές απογοητεύσεις, αποθαρρύνσεις, άδικη μεταχείριση, ακόμα και ψεύτικες φήμες για τον χαρακτήρα του και το Χριστιανικό του έργο. Συγκινήθηκα και εντυπωσιάστηκα από την αντίδρασή του. «Να ποια είναι η μεγάλη μου παρηγοριά, είπε. Η ευσέβεια με τη χριστιανική πληρότητα έχουν ανεκτίμητη αξία».

Μια τέτοια αντίδραση στις αντιξοότητες ( που αποτελεί το γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο η Χριστιανική πληρότητα δοκιμάζεται και αποδεικνύεται) δεν είναι ποτέ το αποτέλεσμα μιας στιγμιαίας απόφασης της θέλησης, ούτε πηγάζει μόνο από την ύπαρξη ενός καλοσχεδιασμένου πλάνου διαχείρισης και σκέψης και από ένα σχέδιο δράσης φτιαγμένο για να μας προστατεύει από τους κλυδωνισμούς της Θείας Πρόνοιας. Σημαίνει να είσαι ικανοποιημένος με τη θέληση του Θεού σε κάθε περίπτωση. Είναι λοιπόν ένα θέμα του ποιοι είμαστε, της απόλυτης ύπαρξής μας. Δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με την πράξη.

Πράξη και ύπαρξη

Η πληρότητα είναι μία υποτιμημένη αρετή. Όπως στον δέκατο έβδομο αιώνα όταν ο Jeremiah Burroughs έγραψε την σπουδαία εργασία του πάνω σε αυτό το θέμα έτσι και σήμερα παραμένει «Το Σπάνιο Κόσμημα». Αν μπορούσε να αποκτηθεί ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα «Επτά βήματα προς την πληρότητα σε ένα μήνα», θα αποτελούσε κοινοτυπία. Οι Χριστιανοί πρέπει να ανακαλύψουμε την πληρότητα με τον παλιό καλό τρόπο, πρέπει να την μάθουμε.

Συνεπώς δεν μπορούμε να φτάσουμε στην πληρότητα με την πράξη. Διδάσκεται από το Θεό και τη μαθαίνουμε. Είναι μέρος της διαδικασίας της μεταμόρφωσης με την καλλιέργεια του τρόπου σκέψης μας.(Ρωμ.12׃1-2) Δεν είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς ενεργειών, αλλά ενός αναγεννημένου και μεταμορφωμένου χαρακτήρα. Μόνο τα καλά δέντρα παράγουν καλό καρπό.

Λίγες αρχές φαίνονται δυσνόητες στο σύγχρονο Χριστιανό. Έχουμε ανάγκη από σαφείς οδηγίες για να ζούμε σαν Χριστιανοί. Αλλά δυστυχώς ο έντονος προγραμματισμός στη διδασκαλία των μαθημάτων που συναντάμε συχνά στο περιβάλλον των ευαγγελιστών, βάζει τέτοια προτεραιότητα στις εξωτερικές πράξεις και τα εξωτερικά επιτεύγματα, ώστε η ανάπτυξη του χαρακτήρα να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Οι Χριστιανοί ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να αναγνωρίσουν ότι ζουν στην πιο προγραμματισμένη κοινωνία στη γη.(αν κάποιος μπορεί να το κάνει, τότε μπορούμε κι εμείς.) Είναι οδυνηρό να υπερηφανευόμαστε ότι ανακαλύψαμε ότι η Χριστιανική ζωή δεν βασίζεται σ’ αυτό που μπορούμε να κάνουμε, αλλά σ’ αυτό που πρέπει να γίνει σ’ εμάς.

Κάποια χρόνια πριν είχα μια κάπως οδυνηρή εμπειρία με τη νοοτροπία του «πείτε μας και θα το κάνουμε» . Στα πλαίσια μιας διάλεξης Χριστιανών φοιτητών είχα κληθεί να εμφανιστώ ενώπιον μιας επιτροπής μελών του προσωπικού που πίστευαν ότι ήταν καθήκον τους να μου επισημάνουν τις ασάφειες που υπήρχαν στις δύο βιβλικές παρεμβάσεις που έκανα. Το θέμα προς συζήτηση ήταν «Γνωρίζοντας το Χριστό» «Μας μιλούσατε για δύο ώρες , κι όμως δεν μας είπατε τίποτα που θα πρέπει να κάνουμε», παραπονέθηκαν. Η ανυπομονησία τους φανέρωσε την απροθυμία να δεχτούν την αποστολική αρχή σύμφωνα με την οποία: μόνο γνωρίζοντας το Χριστό μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.(Φιλ, 3:10, 4:13)

Πώς εφαρμόζεται αυτό στην πληρότητα; το θέμα συζήτησης του μήνα;

Η χριστιανική πληρότητα σημαίνει ότι η ικανοποίησή μου δεν εξαρτάται από τις περιστάσεις. Όταν ο Παύλος μιλάει για την πληρότητα στους Φιληπισίους 4:11, χρησιμοποιεί έναν όρο συνηθισμένο στις φιλοσοφικές σχολές του στωικισμού και του κυνισμού της Αρχαίας Ελλάδας. Στο λεξιλόγιό τους , η πληρότητα σήμαινε πληρότητα με την έννοια της ανεξαρτησίας από τις μεταβαλλόμενες περιστάσεις.

Παρόλα αυτά η πληρότητα του Παύλου βασίζεται όχι στη δική του επάρκεια αλλά στην επάρκεια του Χριστού(Φιλ. 4:13). Ο Παύλος είπε ότι μπορούσε να κάνει τα πάντα, κάθε φορά με πλήρη ταπείνωση, και γενναιοδωρία προς το Χριστό. Μην παραλείψετε αυτή την τελευταία φράση. Είναι ακριβώς αυτή η ένωση με το Χριστό και η αποκάλυψη της επάρκειάς Του, που δεν μπορούμε να την εφαρμόσουμε άμεσα με μία συγκεκριμένη απόφαση. Είναι το αποτέλεσμα μίας συνεχούς σχέσης εμπιστοσύνης που έχει αναπτυχθεί σε βάθος μαζί Του.

Για να μιλήσουμε σαν τον Παύλο, η πληρότητα είναι μία έννοια που πρέπει να διδαχθούμε. Στην καρδιά του προβλήματος βρίσκεται το ερώτημα: πώς μπορούμε να διδαχθούμε την πληρότητα; Πρέπει να γραφτούμε στο σχολείο του Θεού όπου διαπαιδαγωγούμαστε με μαθήματα από τη Βίβλο και εμπειρίες ουρανόπεμπτες.

Ο Ψαλμός 131 συνιστά ένα καλό παράδειγμα μαθημάτων που παρέχονται σ’ αυτό το σχολείο.

Ένα παράδειγμα από τη Βίβλο.

Στον Ψαλμό 131 του ο Βασιλιάς Δαυίδ παρουσιάζει ένα πορτρέτο μάλλον δραματικό γι’ αυτό που αντιλαμβάνεται με τον όρο: να διδαχθούμε την πληρότητα. Εξομοιώνει την εμπειρία του με αυτή ενός μωρού που έχει αποκοπεί από το μητρικό γάλα και έχει αρχίσει να λαμβάνει στερεά τροφή. Ηρέμησα και γαλήνεψα την ψυχή μου. Όπως ένα παιδί αποκομμένο από το μητρικό γάλα δίπλα στη μητέρα του. Η ψυχή μου είναι σαν ένα παιδί αποκομμένο από το μητρικό γάλα»(Ψ.1312).

Φανταστείτε τη σκηνή και δείτε σε τι μοιάζει. Αυτή η εικόνα είναι πιο κατανοητή αν θυμηθείτε ότι στην Παλαιά Διαθήκη το παιδί δεν αποκοβόταν από το μητρικό γάλα πολλές φορές και μέχρι την ηλικία των τριών ακόμα και τεσσάρων ετών. Είναι ήδη αρκετά επώδυνο για μια μητέρα να παλεύει με τα δάκρυα ενός ανικανοποίητου παιδιού. Με την άρνηση της στερεάς τροφής και την αντίδραση κατά τη διαδικασία της αποκοπής. Φανταστείτε μικροσυγκρούσεις με ένα παιδί 4 ετών. Είναι αυτό που έζησε ο Δαυίδ πριν να διδαχθεί την πληρότητα.

Δύο ερωτήσεις κλειδιά

Τι δικαιολογούσε αυτή την ήττα; Ο Δαυίδ παρεμβαίνει πάλι για να μιλήσει για τις δύο ερωτήσεις που είχε να ρυθμίσει στη ζωή του.

Η καρδιά μου δεν είναι υπερήφανη Θεέ μου, ούτε το βλέμμα μου υπεροπτικό.(Ψ.131:1) Δεν σημαίνει ότι η φιλοδοξία δεν έχει θέση στη ζωή μου. Άλλωστε επιλέχθηκε για να φτάσουμε στο θρόνο(Ι Σαμ.16:12-13) Αλλά είχε μια φιλοδοξία πιο ανεπτυγμένη, να έχει εμπιστοσύνη στη θεία πρόνοια, την θεία θέληση και το ημερολόγιο του Θεού.

Θυμόσαστε ότι υπήρχαν περιπτώσεις όπου θα μπορούσε να αδράξει την κυριαρχία και την εξουσία με μέσα που θα έθεταν σε κίνδυνο τον δεσμό του με το Θεό. Κατ’ αρχήν ο Σαούλ είχε μπει στη σπηλιά όπου ο Δαυίδ και οι άντρες του ήταν κρυμμένοι.(Ι Σαμ. 26;9-11). Αλλά φαίνεται ότι αποφάσισε να ζει σύμφωνα με τις οδηγίες του Λόγου του Θεού και να περιμένει υπομονετικά την ώρα του Θεού.

Η χριστιανική πληρότητα είναι κατά συνέπεια το άμεσο αποτέλεσμα μιας φιλοδοξίας που δεν πάει πέρα από το να ανήκει στον Κύριο και να βρίσκεται στην απόλυτη διάθεσή του, στον τόπο που επιθυμεί, τον χρόνο που επιλέγει, με την Θεία Πρόνοια που διαθέτει.

Με αποδεδειγμένη σοφία ο νεαρός Robert Murray Mc Cheyne έγραψε «Είχα πάντα σαν φιλοδοξία να μην κάνω σχέδια για τον εαυτό μου» «Τι περίεργο!» θα έλεγε κανείς. Φυσικά, αλλά αυτό που οι άνθρωποι παρατήρησαν με τον Mc Cheyne ήταν ότι ήταν λιγότερο αυτό που έκανε ή έλεγε και περισσότερο ο τρόπος που ζούσε που ήταν παράξενος. Αυτή η συμπεριφορά πηγάζει από την πληρότητα με μία βασική προσδοκία: «Θέλω να γνωρίσω το Χριστό».(Φιλ.3:10). Δεν είναι συνεπώς τυχαίο αν αφού κάνουμε προσδοκία μας το Χριστό, ανακαλύψουμε ότι Αυτός θα γίνει η ικανοποίηση μας και έτσι θα μάθουμε την πληρότητα σε κάθε περίπτωση.

Δεν ασχολούμαι με πράγματα πολύ μεγάλα και πολύ εξεζητημένα για μένα.(Ψ. 131: 1) Η πληρότητα είναι ο καρπός μιας φιλοσοφίας που γνωρίζει τους περιορισμούς της.

Ο Δαυίδ δεν αφέθηκε να απασχολείται με θέματα που δεν του όρισε ο Θεός και ούτε επέτρεψε η σκέψη του να εστιάζεται σε πράγματα που ο Θεός δεν θέλησε να του εξηγήσει.

Αυτές οι ασχολίες καταπνίγουν την πληρότητα. Αν επιμένω να μάθω ακριβώς αυτό που ο Θεός κάνει για μένα και αυτό που προβλέπει για το μέλλον μου, αν ψάξω να βρω τις οδούς Του σε ότι αφορά το παρελθόν μου, δεν θα μάθω ποτέ την πληρότητα, εκτός αν τελικά, λογαριάζω τον εαυτό μου σα Θεό. Όπως είμαστε αργοί στο να παρατηρήσουμε τους λεπτούς πειρασμούς της ψυχής , την ηχώ του φιδιού μέσα στον κήπο της Εδέμ, που ψυθιρίζει: “Δείξε τη δυσαρέσκειά σου, για τη φωνή, τα λόγια και την πρόνοια του Θεού”.

Στην αυγουστιανή παράδοσή μας , λέχθηκε συχνά ότι το πρώτο αμάρτημα ήταν η αλαζονεία. Αλλά είναι πολύ πιο σύνθετο από αυτό, υπήρχε επίσης η δυσαρέσκεια(το ανικανοποίητο). Όταν κοιτάμε κάτω από αυτή την οπτική γωνία , αναγνωρίζουμε πως ένα ανικανοποίητο πνεύμα μπορεί να είναι νοσηρό.

Ας κρατήσουμε αυτές τις δύο αρχές στο μυαλό και δεν θα παγιδευτούμε εύκολα από τη δίνη του ανικανοποίητου αυτού κόσμου. Επιστρέψτε στο σχολείο όπου θα καλλιεργηθείτε στο καθεστώς του Χριστιανού. Μάθετε τα μαθήματά σας, ρυθμίστε το πρόβλημα της προσδοκίας, κάνετε ασχολία σας το Χριστό και θα μάθετε να εκμεταλλεύεστε τα προνόμια της πραγματικής πληρότητας.