Κοσμική Προδοσία (Μάιος 2008)

Από Gospel Translations Greek

«H αμαρτωλότητα της αμαρτίας» ακούγεται σαν ένας κενός πλεονασμός που δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο στο θέμα που θίγεται εδώ. Ωστόσο, ο πολιτισμός μας, ακόμα κι η εκκλησία μάς έχουν επιβάλλει την ανάγκη να μιλάμε για την ‘αμαρτωλότητα της αμαρτίας’, γεγονός που υποβαθμίζει τη σημασία της ίδιας της αμαρτίας. Στις μέρες μας, η αμαρτία παρουσιάζεται ως η διάπραξη σφαλμάτων ή η λήψη λανθασμένων επιλογών. Όταν υποβάλλομαι σε μια εξέταση ή σε ένα τεστ ορθογραφίας αν κάνω ένα λάθος, αστοχώ σε μια συγκεκριμένη λέξη. Είναι βέβαια άσχημο να κάνω ένα σφάλμα αλλά είναι πολύ χειρότερο να κοιτάω το γραπτό του διπλανού μου και να αντιγράφω τις απαντήσεις του προκειμένου να πάρω καλό βαθμό. Σ’αυτή την περίπτωση, το σφάλμα μου έχει αναχθεί στο επίπεδο της ηθικής παράβασης. Αν και η αμαρτία μπορεί να σχετίζεται με την διάπραξη σφαλμάτων λόγω της νωθρότητάς μας να προετοιμαστούμε, ωστόσο, η πράξη της εξαπάτησης οδηγεί την άσκηση σε ένα πιο σοβαρό επίπεδο. Αποκαλούμε την αμαρτία ‘ ‘λήψη κακών επιλογών’, πράγμα που αληθεύει, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και ευφημισμό που μπορεί να υποβαθμίσει τη σοβαρότητα της πράξης. Η απόφαση να αμαρτήσουμε είναι πράγματι μια κακή απόφαση, αλλά είναι κάτι παραπάνω από ένα σφάλμα. Πρόκειται για μια πράξη ηθικής παρανομίας.

Στο βιβλίο μου ‘Η αλήθεια του Σταυρού’ αφιερώνω ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην έννοια της μιαρότητας της αμαρτίας. Το κεφάλαιο αρχίζει με το ανέκδοτο σημείωμα που εκφράζει την απώτερη δυσπιστία που ένιωσα όταν έλαβα μια πρόσφατη έκδοση του ‘Bartlett’s Familiar Quotations’ (Γνωστά Αποφθέγματα του Bartlett). Παρόλο που χάρηκα γιατί έλαβα αυτό το δωρεάν τεύχος, απόρησα ως προς το λόγο για τον οποίο θα μου το έστελνε κάποιος. Καθώς, λοιπόν, ξεφύλλιζα τις σελίδες των αποφθεγμάτων, που περιελάμβαναν δηλώσεις των Immanuel Kant, Αριστοτέλη, Θωμά Ακινάτη και άλλων, προς μεγάλη μου έκπληξη είδα μια δική μου δήλωση. Και πραγματικά με εξέπληξε το γεγονός ότι είχα περιληφθεί σε μια τέτοια διακεκριμένη συλλογή. Δεν ήξερα τι μπορούσα να είχα πει που να άξιζε να περιληφθεί σε μια τέτοια ανθολογία. Και η απάντηση βρισκόταν σε μια απλή δήλωση που αποδιδόταν σε μένα: ‘Η αμαρτία αποτελεί κοσμική προδοσία’. Αυτό που εννοώ μ’αυτή τη δήλωση είναι ότι ακόμα και η μικρότερη αμαρτία που ένα ον διαπράττει ενάντια στον Δημιουργό του παραβιάζει την αγιότητα, τη δόξα και τη δικαιοσύνη του Δημιουργού. Κάθε αμαρτία, όσο φαινομενικά ασήμαντη κι αν φαίνεται, είναι μια επαναστατική πράξη ενάντια στον υπέρτατο Θεό που βασιλεύει και μας κυβερνάει, και ως τέτοια, είναι μια πράξη προδοσίας ενάντια στον κοσμικό Βασιλιά.

Η κοσμική προδοσία είναι ένας τρόπος να χαρακτηρίσουμε την έννοια της αμαρτίας αλλά όταν κοιτάξουμε τους τρόπους με τους οποίους οι Γραφές περιγράφουν την αμαρτία, βλέπουμε ότι ξεχωρίζουν τρεις σε σπουδαιότητα. Πρώτα απ’όλα, η αμαρτία είναι χρέος, δεύτερον, είναι μια πράξη εχθρότητας, και τρίτον, παρουσιάζεται ως έγκλημα. Στην πρώτη περίπτωση, η Αγία Γραφή περιγράφει τους αμαρτωλούς ανθρώπους ως οφειλέτες που δεν είναι σε θέση να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Μ’αυτή την έννοια, δεν μιλάμε για οικονομικό αλλά για ηθικό χρέος. Ο Θεός έχει το κυρίαρχο δικαίωμα να επιβάλει καθήκοντα στα δημιουργήματά Του. Έτσι, όταν αποτυγχάνουμε να φέρουμε εις πέρας αυτά τα καθήκοντα, είμαστε οφειλέτες στον Κύριο μας. Γι’αυτό το λόγο, αυτό το χρέος αντιπροσωπεύει την αποτυχία μας να εκπληρώσουμε μια ηθική υποχρέωση.

Ο δεύτερος τρόπος με τον οποίο περιγράφεται η αμαρτία στη Βίβλο είναι ως μια έκφραση εχθρότητας. Από αυτήν την άποψη, η αμαρτία δεν περιορίζεται απλά σε μια εξωτερική πράξη που παραβιάζει ένα θεικό νόμο. Αντίθετα, αποτελεί ένα εσωτερικό κίνητρο, ένα κίνητρο που το υποκινεί μια έμφυτη εχθρότητα προς το Θεό του σύμπαντος. Η βιβλική περιγραφή της ανθρώπινης έκπτωσης περιέχει την κατηγορία ότι είμαστε εκ φύσεως εχθροί του Θεού, πράγμα που συζητιέται όμως σπάνια στους κόλπους της εκκλησίας ή στον έξω κόσμο. Έχοντας αυτή την έχθρα προς Αυτόν, δεν θέλουμε στη σκέψη μας να τον θεωρούμε ίσο, κι έτσι αυτή η στάση μας συνιστά μια πράξη εχθρότητας ενάντια στο γεγονός ότι ο Θεός μάς προστάζει να υπακούσουμε στο θέλημά Του. Εξαιτίας αυτής της έννοιας που δίνουμε στην εχθρότητα, η Καινή Διαθήκη πολύ συχνά περιγράφει τη λύτρωσή μας ως συμφιλίωση. Αναγκαία προυπόθεση όμως για να υπάρξει συμφιλίωση είναι η προυπάρχουσα έχθρα ανάμεσα σε δύο τουλάχιστον πλευρές. Και αυτή ακριβώς η έχθρα αποτελεί την προυπόθεση για το λυτρωτικό έργο του Μεσολαβητή μας, Ιησού Χριστού, ο οποίος υπερνικάει αυτή τη διάστασή της (της έχθρας).

Ο τρίτος τρόπος με τον οποίο η Βίβλος πραγματεύεται την αμαρτία είναι ως παράβαση του νόμου. ^[1] Η σύντομη Κατήχηση του Westminster (The Westminster Shorter Catechism) απαντάει στο δέκατο τέταρτο ερώτημα «Τι είναι η αμαρτία;» λέγοντας ότι «η αμαρτία είναι η έλλειψη συμμόρφωσης προς το θεικό νόμο ή οποιαδήποτε παραβίαση του θεικού νόμου.» Εδώ βλέπουμε την αμαρτία να περιγράφεται και ως παθητική αλλά και ως ενεργός ανυπακοή. Έτσι μιλάμε για αμαρτίες κατόπιν εντολής καθώς και για αμαρτίες λόγω παράλειψης. Στις περιπτώσεις που παραλείπουμε να κάνουμε αυτό που μας ζητάει ο Θεός, βλέπουμε αυτή την έλλειψη συμμόρφωσης προς το θέλημά Του. Όμως δεν είμαστε ένοχοι μόνο επειδή παραλείψαμε να κάνουμε αυτό που μας ζήτησε αλλά και γιατί προβαίνουμε σε πράξεις που Αυτός απαγορεύει. Έτσι, η αμαρτία είναι μια παράβαση ενάντια στο νόμο του Θεού.

Όταν οι άνθρωποι παραβιάζουν με σοβαρό τρόπο τους ανθρώπινους νόμους, βλέπουμε τις πράξεις τους όχι απλά ως πλημμελήματα αλλά ως εγκλήματα. Με την ίδια λογική, ο Θεός δεν βλέπει τις πράξεις ανταρσίας και παράβασης του νόμου Του ως απλά πταίσματα αλλά ως εγκλήματα. Είναι εγκληματικές όσον αγορά τις επιπτώσεις τους. Αν πάρουμε στα σοβαρά την πραγματική διάσταση της αμαρτίας στη ζωή μας, θα δούμε ότι διαπράττουμε εγκλήματα ενάντια σε έναν Άγιο Θεό και στην βασιλεία Του. Τα εγκλήματά μας δεν είναι αρετές, αλλά ελαττώματα και είναι εξ’ορισμού ανήθικη οποιαδήποτε παρανομία προς έναν Άγιο Θεό. Μόνο όταν συνειδητοποιήσουμε ποιος είναι ο Θεός, τότε θα κατανοήσουμε πραγματικά τη σοβαρότητα του αμαρτήματός μας. Από τη στιγμή που ζούμε ανάμεσα σε αμαρτωλούς ανθρώπους για τους οποίους τα πρότυπα της ανθρώπινης συμπεριφοράς καθορίζονται από κανόνες που επιβάλλει η επικρατούσα κουλτούρα, το κίνητρό μας δεν είναι η σοβαρότητα των παραπτωμάτων μας. Πράγματι ζούμε άνετα στη Σιών.

Όταν όμως κατανοήσουμε ποιος είναι ο χαρακτήρας του Θεού και μπορέσουμε να ζυγίσουμε τις πράξεις μας όχι σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους αλλά σε απόλυτη σχέση με το Θεό, το χαρακτήρα Του και το νόμο Του, τότε θα φτάσουμε να δούμε κατάματα τον σκανδαλώδη χαρακτήρα της επανάστασης μας.

Μόνο όταν δούμε το Θεό σοβαρά, θα κοιτάξουμε και την αμαρτία με τον ίδιο τρόπο. Και αν αναγνωρίσουμε τη δικαιοσύνη που κρύβει μέσα του ο Θεός, τότε κι εμείς, όπως οι παλιοί Άγιοι, θα καλύψουμε τα στόματά μας με τα χέρια μας και θα μετανοήσουμε ενώπιον Του πάνω στη σκόνη και τις στάχτες.

1. ↑ Η σύντομη Κατήχηση (The Shorter Catechism), μαζί με την Εκτενή Κατήχηση (‘Larger Catechism’) και το ‘ Η Εξομολόγηση της Πίστης του Westminster’ (the Westminster Confession of Faith) γράφτηκαν το 1647 στην Αγγλία από μια μεγάλη ομάδα κληρικών που θέλησε να θέσει ερωτήματα καθώς και απαντήσεις σχετικά με μερικές από τις μεγάλες αλήθειες της Βίβλου ώστε να διδάξει τις επόμενες γενιές.